We zijn in Punta Arenas, Chili and a rough ride it was..! Patagonië laat haar ware aard zien. Vanuit Rio Grande waar we gerust, gewassen en boodschappen gedaan hebben, vertrokken we op 19 december richting Passo Bella Vista. Een stralende dag, vrij snel sloegen we de B weg in en werd het asfalt omgeruild voor gravel en stilte. Met Eddie Vedder in mijn oren een schitterend begin. Het gravel rijden voegt een nieuwe dimensie en uitdaging toe aan het fietsen. We hebben dezelfde tegenwind en mocht je de vorige blog hebben gelezen dan heb je een idee van die ervaring. Voeg daar nu een gravelweg aan toe met wasbord profiel! Continu zoeken we naar het beste spoor terwijl de lama’s voor ons uit rennen en de roofvogels spelen in de wind. Na 45 kilometer vinden we een schapenschuur. Beschut tegen de wind koken we een heerlijke pasta maaltijd en besluiten te wachten tot de wind gaat liggen. Niet dus…na vier uur wachten stappen we weer op de fiets en zet ik Einaudi op. En dan schiet ik vol emotie. Familie, vrienden en zelfs mijn kippies gaan door me heen. Ik ben moe, mijn benen moe, mijn focus weg en ondertussen speelt Einaudi vrolijk door en dat helpt ook niet echt. We stoppen even en met een heerlijke knuffel van Pim stap ik weer op om binnen twee kilometer op een lama te stuiten die vast zit in het hek. We stoppen direct en Pim pakt zijn gereedschap om haar te bevrijden. Wanneer we dichterbij komen zien we dat ze los is maar haar poten gebroken heeft. We kunnen niets voor haar doen. Een paar meter verderop staat een andere op haar te wachten en naar haar te roepen. Hopeloos en de nekslag voor mij. Ik kreeg het niet meer gedraaid in mijn hoofd en de tranen bleven lopen. Hoe het wel weer draaide? We zette ons tentje op en Pim maakte een heerlijke kop thee. Zo voor het tentje deelden we onze gevoelens. Het uitzicht adembenemend.
Glooiende heuvels, een meer goud schitterend door de zon en bergen aan de horizon. De volgende dag vertrekken we in de wetenschap onze eerste grensovergang aan te gaan. Ontzettend steile klimmen wisselen zich af met een ontzettend slecht wegdek. Waarom dit soort wegen? Omdat de overweldigende natuur waar je in complete stilte en eenzaamheid door mag reizen je laat voelen dat je leeft! Het is zo ongelooflijk hard werken. Met de versnelling bijna op de laagste stand maximaal kracht op de pedalen zetten om tegen de wind met 7 kilometer per uur vooruit te komen. Na een paar uur hard werken bereiken we de eerste post van Argentinië. De beambte rent weg en komt terug met zijn zoon Juan. ” Komen jullie uit Nederland vraagt hij”. In het Nederlands! Van schrik val ik even stil en zeg enthousiast Ja! Hij blijkt een half jaar in Nederland te hebben gewoond en spreekt ongelooflijk goed Nederlands. Zijn vader is hem gelijk gaan halen toen hij in de gaten had dat er twee Nederlanders binnenstonden. Wat hij het lekkerste vond in Nederland?….Stroopwafels en frikandellen! We krijgen onze stempels en fietsen twee kilometer door naar de Chileense post midden in een enorme hagelbui. Doorweekt en koud staan we de formulieren in te vullen en krijgen we onze Chileense stempel, yes! Wat minder is…we moeten alle verse spullen inleveren aan de grens. En met nog 200 kilometer te gaan tot de eerste winkel doet dat nogal wat met onze variatie mogelijkheid qua eten. Vrij snel na de overgang vinden we een prachtig beschut plekje en zetten ons tentje op. Terwijl we zitten te koken voelen we de ogen in onze rug priemen. We kijken om en worden gadegeslagen door een groep van 10 loslopende stieren op 5 meter afstand. Het enige wat we denken? ” ooohhh shit” Ze zijn ons genaderd over de mossige grond zonder dat we dat gehoord hebben. We beseffen heel erg goed dat we geen kans maken mochten ze besluiten dat wij daar weg moeten en bespreken onze tactiek. De bosjes inrennen is onze beste optie en zo blijven wij “rustig” zitten. Na een uurtje lijken ze te vertrekken en bouwen wij een wal om ons tentje zodat ze er ‘s avonds niet overheen kunnen lopen. Deze prachtige biefstukken voor onze neus vormden een groot contrast met onze maaltijd. Rijst die maar niet zacht wilde worden en teveel water vroeg voor onze voorraad. Met tomatensaus en een zakje gezouten pinda’s proberen we het tevergeefs op smaak te brengen. Met lange tanden zaten we aan dit maal en wat het goed maakte..” Pim, dit is heel goed voor mijn trouwjurk straks” en Pim: ” Dan mag ik straks ook een jurk”! De volgende dag vertrekken we op tijd en krijgen we een redelijk vlakke weg cadeau van Patagonië. Af en toe valt er een buitje over ons heen en het wordt kouder en kouder. De weg wordt slechter en slechter en in het open met onfgelooflijke harde wind van voor krijgen we het weer moeilijk. En dan staat daar een bord..het teken van een bed, en een mes en een vork. De hoop gaat groeien terwijl je weet dat Patagonië je vooral leert niets te verwachten, dat zelfs een bord met eten kan uitkomen bij een vervallen huisje, dat je denkt dat je er bijna bent en ze er nog 6 van haar steilste klimmen ingooit om je echt op de proef te stellen. En toch…we voeren gesprekken over frietjes en vlees…misschien wel biertjes of cola…20 kilometer dat doen we, dat kunnen we nog…de laatste zes kilometer fietsen we over grote losse keien en dan zien we het zijweggetje rechts. Verstopt achter een fabriek staan een paar barakken. We worden hartelijk ontvangen en ze laat ons de huiskamer zien met openhaard en banken en na wat onderhandelen vinden we een goedkope kamer. Na drie dagen is de hete douche goddelijk en we dineren met de arbeiders uit de houtfabriek. Kippensoep en pasta met ham. De avond vullen we met een Amerikaans stel en wat biertjes. Een verborgen paradijsje en zo welkom om ons gemoed weer op te krikken. De volgende dag is de meest schitterende qua weer en Patagonië beloont ons zelfs met 40 kilometer wind in de rug. Wat ze ervoor terug wil…de meest ongelooflijk steile klimmetjes verstopt achter geniepige bochtjes wat snel schakelen betekent. Zowel in je hoofd als in je versnellingen! Na 75 kilometer bereiken we de beroemde koningspinguins om 7 minuten voor zes. Ze sluiten om zes uur. ” kom El, gewoon een beetje brutaal zijn” We parkeren onze fietsen en Pim begint zijn camera apparatuur uit te laden. Ondertussen komt de jonge vrouw naar buiten om aan te geven dat ze over vijf minuten sluiten. Stoicijns blijven we uitladen maar ze gaat niet weg. Dan begin ik haar te vertellen over hoe hard we wel niet gefietst hebben om hier nog te zijn en vraag ik haar om tien minuutjes extra. Met een “ok dan” krijgen we onze zin. De Pinguins zijn prachtig om te zien.
Ze staan met z’n allen op een kluitje en af toe schud er eentje zichzelf even lekker uit. Verderop staan er twee te knuffelen en ondertussen kletsen ze wat af met elkaar. Die avond vinden we een verlaten krotje met een tafel en zelfs een stapelbed. Nou zijn we inmiddels wat viezigheid gewend maar dit gaat ons zelfs te ver. We zetten ons tentje ernaast op en maken dankbaar gebruik van het tafeltje om aan te eten. En dan is het 24 december en is het weer totaal omgeslagen. Wind, regen en een eindeloos rechte weg richting Porvenir. Onze banden worden in het natte gravel en zand vastgezogen, onze tenen ijskoud en nat de wind schuin van voren en de kilometers lijken maar niet te vermeerderen. We hebben het zwaar. Wat ons door laat gaan, het is kerst, we hebben bijna geen eten meer behalve pasta en instant soep, oh ja en een handje rozijnen. We willen warmte en een douche en met kerst in Punta Arenas zijn. Om 19:00 komen we aan in Porvenir en er is één hostel open. We hopen op een restaurantje en vinden een supermarkt. Met vier hamburgers, een wortel, een ui en drie biertjes maken we een feestelijke kerstmaaltijd in ons hostel. De biertjes glijden direct naar onze benen en wij vrij direct daarna in onze slaapzakken. Ons kerstontbijt de volgende dag? Droge broodjes met instantkoffie omdat de jampot zo smerig was net als de vergeelde boter dat we die liever oversloegen. Het is 25 december, de dennebomen in de straat zijn versierd en aangekomen bij de ferry die ons naar Punta Arenas zal brengen en van het eilend Terra del Fuego af worden we met een grote glimlach begroet door de dame van de tickets: ” Feliz Navidad”!
Leave a Reply