Na een winters dagje in de tent staat de volgende dag de zon al voor ons klaar. We breken ons tentje op en gaan opweg naar Tolhuin. De route is adembenemend. Mijn benen iets minder! En Hollanda todos es plano..in Argentinië is er geen meter vlak! Onze bergbenen worden gelijk aangesproken en ik spreek ze dan ook liefdevol toe. Alles wat je nodig hebt zit al in ze, ze moeten alleen wakker worden en aan het werk gaan! Na 45 kilometer fietsen we langs een bordje af met wine bar. En…stoppen. Ik wandel naar beneden naar een prachtige houten blokhut. Andres komt me tegemoet gelopen en ik vraag of we bij hem een tentje mogen opzetten. We zijn van harte welkom. Wij zetten het tentje op terwijl hij twee koude biertjes pakt. Zijn vrouw Quiti begint met een knuffel en dan volgt haar naam. Ze waren beiden advocaat in Buenos Aires en besloten op een bepaald punt hun leven om te gooien en bouwden samen een prachtige boshut in de middle of nowhere.
We worden uitgenodigd om de maaltijd met ze te delen en zo zitten we ‘s avonds aan tafel voor een home made Argentijnse maaltijd compleet met knapperende haardvuren. De volgende dag is het weer compleet omgeslagen. IJzel, harde wind tegen, regen en 80 kilometers bergop te gaan voor Tolhuin. Onderweg niets, werkelijk niets om te schuilen of op te warmen. Dus het afzien waar Pim zo naar uitkijkt is begonnen. We komen aan in Tolhuin en houden een rustdagje en rijden direct naar Panadaria la union. Beroemd onder fietsers. We mogen gratis slapen tussen de meelzakken en er is zelfs een zitje ingericht voor fietsers. Hier ontmoeten we Sandra en Tim uit Australië die aan het einde van hun twee jarige fietstrip zijn gekomen. We delen het verschil in gevoel van het starten en eindigen van een reis. We delen tips en verhalen en we delen een pak wijn van twee euro! Vol goede moed vertrekken we de volgende dag. Een heerlijke fietsdag waarin we na 60 km besluiten te stoppen omdat we een bordje camping zien in de middle of nowhere. Een Patagoniër uit het boekje, compleet met ruige baard een verweerd gezicht en zwarte handen staat ons op te wachten. Hij vist een liter Heineken uit de koelkast en aan zijn bar staan we een uurtje te kletsen in het Spaans! Mijn docente zou trots op me zijn. Prachtige verhalen heeft hij, over zijn afkomst van de eerste kolonisten, zijn leven en het harde leven in Patagonië. We zetten ons tentje op en duiken vroeg het bed in. You have got to love Patagonia for her winds…want onze ontmaagding volgt de volgende dag.
Iedere fietser schrijft erover en alle clichees zijn waar. Je weet het pas wanneer je het hebt meegemaakt! Stel je voor..een grote berg doemt op, jij en je fiets van in totaal 50 kilo met bagage, twee mensen gaan aan je bagagedrager hangen en af en toe duwt er eentje heel hard van links je van de weg..nou dat is het ongeveer. Ohh en ondertusen razen er autos en vrachtwagens met 100 kilometer per uur voorbij..Wat je dan doet? Je gaat lopen! Eén omdat dit veiliger is en twee omdat het toch net zo snel gaat! Het wordt er alleen helaas niet makkelijker op. Het kost moeite recht te blijven lopen. De kruiswinden trekken je fiets soms letterlijk onder je weg. Na 17 kilometer vinden we een verlaten huis zonder dak wat de enige beschutting vormt tussen ons en de wind. Want in dit deel van Patagonië is er geen enkele boom meer te vinden voor een hele lange tijd. Ik maak wat tonijn met crackers en mayonaise. En er komen twee mannen met kinderwagens aanlopen. Ze zoeken beschutting naast ons en we delen thee en koekjes. Eén van mijn grootste verlangens deze reis gaat over de ontmoetingen en dit is er weer zo eentje. 
Laten we beginnen met Jay. Jay is in zijn leven vijf keer getrouwd met dezelfde vrouw, want de bridal tours waren de goedkooptste vakanties samen. Dus trouwde ze gewoon in elk land waar ze naartoe gingen. Hij verloor de liefde van zijn leven 10 jaar geleden en besloot vervolgens over de wereld te gaan lopen met “Bob” zijn kinderwagen met alles wat hij nodig heeft. Dan hebben we Chris. Chris was wetenschapper en vervolgens advocaat. Ook daar besloot hij mee te stoppen en kocht een houten boot. Daar ging hij mee de wereld over tot de boot het niet meer vol hield en hij redde zichzelf door naar een tanker te zwemmen. Toen besloot hij ook te lopen. Hoe zij elkaar kennen? Ze waren toevallig allebei op hetzelfde moment aan het lopen in Fiji en dachten dat het ook mooi was om samen te doen. Nu lopen ze van Ushuaia naar het Noorden. Waar dat voor hen zal eindigen weten ze niet. “Tot wij neervallen of onze buggy’s”. Zo schuilen we een dag samen en zetten onze tentjes op. 
We horen overal dat je het beste vroeg in de ochtend kan vertrekken omdat de wind met het opkomen van de zon in kracht toeneemt. We zetten de wekker om 6:30 en zijn vrij rap op pad. Al snel leren we weer iets over water voorraad. We gaan op pad met nog een halve liter water op een ontbijt van droge koekjes met pasta die je met je vinger uit de pot moet halen. En helaas..vandaag was nou net de uitzondering op de regel. We gaan voor Rio Grande om onze voorraad op peil te brengen en water in te slaan. 10 kilometer van onze route af en een tochtje van 35 kilometer. Het is heel hard werken op de fiets. Met een gemiddelde van 10 kilometer per uur op een vlakke weg bereiken we zo’n vier uurtjes later de poorten van Rio Grande. Er is een sluiproute daarvoor moeten we onze fietsen over een hek tillen wat het volledig waard is aangezien het 5 km scheelt. Dus..bagage eraf, fietsen erover en gaan! En wat een verschil met wind in de rug, we hoeven letterlijk niet te trappen en worden vooruit geduwd. In Rio Grande duiken we een koffietentje in voor een liter water, cola en een broodje. Na de lunch zoeken we een hostelletje op parkeren onze fietsen en nemen een welverdiende douche. Hoe zo iets ogenschijnlijk normaals voor ons zo’n luxe kan zijn!
Leave a Reply