By endurance we conquer..

We hebben een paar dagen genomen in Punta Arenas met een enorme to-do lijst om af te werken. Zonder gekheid zijn we wel 16 winkels binnen gestapt om te vragen naar een schroevendraaier om Pim zijn horloge open te krijgen. De handwas gedaan, proviand ingeslagen en een nieuwe zonnebril aangeschaft omdat de mijne letterlijk uit mijn handen werd geblazen door de wind en ik hem meters verder pas te pakken had. Ons macGyver gehalte groeit met de dag. Wat doe je wanneer je wel een bad hebt, maar geen warm water uit de kraan? Simpel…al onze pannen op het vuur, de waterkoker aan en anderhalf uur later genoten we van een heet bad! De to do lijst eindigde op 27 december met het eigenhandig knippen van mijn haar met een best prima resultaat al zeg ik het zelf. Denk dat mijn kapster er van zou gillen!

28 december vertrokken we richting Puerto Natales. Een afstand van zo’n 250 km via Ruta 9. Een geasfalteerde snelweg. De ochtend begint stralend en ons gemoed is dat ook. Wanneer we bijna buiten Punta Arenas zijn zien we de 1:1 replica van de HMS Beagle. Het schip waarmee FitzRoy de wereld overvoer met een bijzondere gast aanwezig. Charles Darwin. We remmen en ik krijg mijn voet niet snel genoeg uit mijn pedaal en begin langzaam om te vallen. Ondertussen komt er een vrachtwagen aan. Wanneer ik op de grond lig gaan de wielen op nog geen meter aan mijn hoofd voorbij. In deze seconden gaan er twee dingen in mij om..1: wat een geluk, het gaat net goed en 2: wat fijn dat het spiegeltje er bij Pim opzit anders was het nu stukgevallen! We besluiten de replica’s te gaan bekijken. Ik ben er per slot van rekening voor gevallen. Schitterend nagebouwd staan we op het schip en met mijn levendige fantasie is het niet moeilijk voor te stellen hoe het er in 1820 aantoe ging. Verderop word ik geraakt door het verhaal van Ernest Schackelton. Na het lezen ervan sta ik op bij zijn sloep de James Caird. De houten sloep waarmee hij de arctische zee overvoer om zijn manschappen te redden na het vergaan van zijn schip The endurance in de wedellzee. Met een advertentie in de krant trok hij duizend gegadigden en koos hij 26 man uit om zijn expeditie te volbrengen. In mijn beleving nogal bijzonder aangezien de advertentie niet echt uitnodigend was. Zijn schip verging en hij redde zijn manschappen door een kamp te bouwen en met drie man de arctische zee over te steken in een sloepje. Niet minder dan een wonder. Zijn lijfspreuk:
” By Endurance we conquer”.

We vervolgen onze weg en na zo’n 28 kilometer trekt de wind ongelooflijk aan. Het landschap weids, vrijwel geen bomen, heuvelachtig. De weg kun je jezelf voorstellen als de A7, stel jezelf voor dat je op deze weg fietst terwijl het KNMI code rood heeft afgegeven. We zijn een speelbal van de wind die schuin van voren komt. Het kost moeite om de fiets op de weg te houden en dan de klappen van de luchtverplaatsing van de vrachtwagens die ons afhankelijk van de richting rondslingeren. Kortom ik heb totaal geen controle over mijn fiets en op deze weg maakt mij dat enorm angstig. Ik voel me moedeloos niet om het ontbreken van de moed maar omdat de wil er wel is maar het echt niet te doen is zo. De tranen stromen en we kunnen geen kant op behalve vooruit. Tegelijkertijd word ik ook geraakt door deze overweldigende uitting van de natuur. Ik zou het iedereen gunnen om dit te mogen voelen. Stilstaan met je gezicht tegen de wind en je ogen dicht en dan de ervaring van de kracht van de natuur. We besluiten weer een stuk te gaan lopen alleen het gravel naast de weg is zo los dat het ondoenlijk is om onze fiets vooruit te duwen. Na 12 kilometer waar we 3 uur over doen komen we uit bij een politiepost. We vragen de agent of we even mogen uitrusten en misschien de tent bij hem opzetten. Uitrusten mag alleen slapen gaat niet vanwege het feit dat hij bewapend is en alleen. Ik kijk hem aan en door mijn hoofd gaat het vooruitzicht van het eindeloze vechten in deze omstandigheden met voorlopig nog niets inzicht waar we veilig kunnen schuilen. De tranen komen onder mijn zonnebril uit en terwijl ik tegen zijn muurtje door mijn kniën zak vlucht hij zijn huisje in. 15 minuten later komt hij naar me toe en zegt ok dan, zet je tent maar op in de loods maar je mag niet teveel naar buiten komen en ” baño en la pampa’s” (Toilet in de graslanden erachter). Ik kan hem wel kussen en inplaats daarvan dank ik hem voor zijn grote hart en bezorg ik hem blosjes op zijn wangen. Dankbaar gaan we de loods in en zetten de tent op. Het golfplaten dak wordt continu door rukwinden omhoog getrokken en klapt dan weer hard neer. Ongeveer 30 keer per minuut. Pim macGyverd het dak door een een trap te maken van autobanden, het dak vast te pakken op het juiste moment en met een staaldraad het dak vast te binden aan een balk! We koken een pastamaaltijd en bespreken onze tactiek. De uitkomst: we zetten de wekken om 4:30. Om 5:00 is het licht en hoe vroeger hoe rustiger de wind.

De volgende ochtend zitten we om 6:15 op de fiets en helaas. Vandaag ging deze regel niet op . We ploeteren door en ik voel me hopeloos terwijl Pim zichtbaar geniet. De worsteling, het afzien dan is hij in zijn element. ” Het gaat toch goed onder de omstandigheden” Tot we door een draaing van de weg continu de verkeerde kant de weg op geslingerd worden. Richting het tegemoet komend verkeer dus. Wat betekent dat het verkeer van beide kanten bij een plotselinge rukwind en een slinger van ons geen mogelijkheid heeft om ons te ontwijken. Ik sta in tegenstelling tot Pim op het punt om op te geven enerzijds omdat ik fysiek en mentaal op ben en anderzijds omdat het echt te onveilig is geworden. We bespreken wat we kunnen doen, liften, een bus aanhouden, terugkeren, een bus huren en hoe aanlokkelijk alles ook klinkt in mijn oren zegt iets hardnekkigs in mij NEE. Na 27 kilometer waar we 4,5 uur over doen stoppen we bij een wal en zetten erachter ons tentje op. Om 11 uur vallen we als een blok in slaap, uitgeput en moe en om 17:00 worden we wakker. Mijn motto: ” ja zeggen is ja doen” in combinatie met de inspirerende woorden van Schackelton (By endurance we conquer) sterkt het mij in mijn wil om het op de fiets te bereiken. Tot El Chalten is ons door meerdere fietsers aangegeven blijft deze wind. Tot El Chalten dat zet ik in mijn hart alleen El Chalten ligt nog wel 700 kilometer verder..fietsend, lopend het maakt niet uit. Hier ga ik voor met Pim.

We zetten de wekker nog een half uurtje vroeger om 4:00 en in plaats van de wekker worden we gewekt door hoefgetrappel vlak naast onze tent. We breken onze spullen op en om 5:00 zitten we op de fiets met een mueslireep als ontbijt en elk een kwart liter water. Met slappe benen komen we na 45 km berg op aan bij Villa Techules waar er een supermarktje open is. Een liter koffie, liters waters en een broodje ham kaas en even de tanden poetsen wat er door onze te krappe water voorraad regelmatig bij ingeschoten is de afgelopen dagen. Even later stappen we volledig opgefrist op de fiets. Er staat een wind waarvan je in Nederland zou besluiten om te gaan lopen of de auto te pakken en wij zijn er helemaal blij mee. Na 70 kilometer vinden we een prachtige refugio gebouwd voor fietsers. Je mag er gratis slapen met stapelbedden en een bankje erin. Een paradijsje ware het niet dat de vorige gast bij het verlaten van zijn paradijs dacht dat het ook paradijkselijk poepen was in de hut. Zeker wanneer je de bedrand als toiletbril gebruikt. Niet te harden dus en wij fietsen door. Bij het doorfietsen gaat continu één van mijn meest briljant onderwijzers door mij heen. Jan de Dreu. Een les over onverwaardelijk geven. Waarin hij vertelt hoe hij op zijn fiets door de regen zelfs stopt wanneer hij rommel ziet liggen in de natuur om dit op te pakken en thuis in de prullenbak te gooien. Zijn woorden: ” Wat je ziet, daar ben je verantwoordelijk voor” hebben mij sindsdien geïnspireerd om onvoorwaardelijk te leren geven. Geven, niet omdat je dan lof voor terugkrijgt, of er “iets” voor terug verwacht. Je geeft gewoon omdat je het gezien hebt, weet dat je iets kunt betekenen en dus neem je er je verwantwoordelijkheid voor. Het oprechte geven aan een andere mens of aan de natuur. Sorry Jan…poep opruimen ging mij iets te ver . Wat wij wel doen, al onze rotzooi in zakjes onder onze binders meenemen tot we bij een prullenbak zijn. We zijn zo blij met de mooie natuur en de gastvrijheid van mensen dat we graag helpen dit in ere te houden ook voor de reizigers die na ons komen.

Na 85 kilometer zien we een bord met een bed ” Estancia Penetiria” we besluiten door het hek te gaan en kijken of we er kunnen overnachten Na een prachtige oprijlaan komen we uit bij een werkelijk schitterend vervallen landhuis uit 1821. Dat het geen hostel meer is zien we direct. Dat het ooit magisch moest zijn geweest ook. Onze fantasie gaat aan en met alle nog zichtbare antieke voorwerpen stellen we ons voor hoe ze toen met de koets aan kwamen rijden en de vrouwen in hun korstejurken uitstapten terwijl de mannen hun hoge hoed in respect afnamen. We zoeken het land af en een eindje verder zie ik was hangen en loop er naartoe. Ik klop op het raam en een man doet de deur open. Ik vraag hem of wij ons tentje een nachtje mogen neerzetten beschut uit de wind. Hij geeft een lang antwoord waarin hij uitlegt dat het niet kan. Ik doe net of ik hem niet begrijp en met mijn grootste glimlach zeg ik. ” Dus het is goed dat wij een nachtje blijven slapen, wat fijn, dank je!” Waarop hij zegt ok dan en met een ‘ muchimas gracias” loop ik gauw terug naar Pim voordat hij zich bedenkt. We zetten ons tentje op bij dit prachtige huis en genieten van de avond met een beetje wijn bij ons landhuis.

De volgende dag hebben we een schitterende fietsdag, het is 31 december en al 100 kilometer lang weten we dat er een hotel komt dat open moet zijn. We hebben al besproken dat we drie van onze gekregen buy us a beer donaties in gaan zetten voor patatjes en een bed! Na 50 kilometer komen we er aan En het is open! We bestellen wat eten en een biertje. We hebben wel zin in een tweede maar vragen eerst of het hotel open is en er kamers zijn. Met een ” ja hoor en de kamers zijn vanaf 25 euro” bestellen wij blij nog een biertje en kijken we uit naar de douche na vier dagen. Na de maaltijd vraag ik of we de kamers mogen zien en vrolijk neemt ze me mee naar de kamer met een heerlijk bed en een bad! Ze geeft aan wat het kost en vraagt of het goed is. Ja hoor helemaal zeg ik. Wanneer we terug beneden staan valt mijn bek open wanneer ze zich omdraait en zegt ” maar vanavond kun je hier niet slapen”. Je kunt je vast iets voorstellen over de onmiddelijke stemmingswisseling in mij en zelfs de tent mocht niet in de tuin. Dus wat doe je dan…doorfietsen!
” Ach” zeggen we..” hoe mooi om het nieuwe jaar te starten in ons tentje in de natuur”. Na een uurtje fietsen waarin we niets vinden om uit het zicht met onze tent te gaan staan besluiten we weer door een poort te gaan om bij mensen te camperen. We komen uit bij een schitterende verlaten blokhut, in de bossen met een prachtig meer. Op een boomstronkje zitten we even te genieten en starten we de sateliettelefoon op om de ouders nieuwjaar te kunnen wensen om 20:00 lokale tijd. Daarna eten we kippensoep en drinken een wijntje samen. Om 00:00 lokale tijd vieren wij ons nieuwe jaar en bepalen HET woord voor 2017: GENIETEN! Het woord beloofd goeds en we nemen het de volgende ochtend gelijk ter harte. Een rustige opstart waarin we weer een nieuwe tasindeling vinden die het nog beter maakt, koffie en crackers met chocopasta eten en weten dat wanneer de wind het toelaat we deze dag aankomen in Puerto Natales. De poort naar Parque Nacional Torres del Paine en een groot verlangen van Pim om de Torres te zien waar gaat worden in de start van 2017.

Het landschap om ons heen wordt met de minuut adembenemender. De groene heuvels worden nu omlijst door schitterende bergmassieven met besneeuwde toppen. 55 kilometer later rijden we het stadje in en vinden direct een prachtig hostel. Met een ” Feliz año” als opening vinden we een prima kamer en mogen wij ons na 5 dagen in het zweet werken en wildcamperen verheugen op het uitzicht van een douche!