7 december, de wekker gaat en de zenuwen gieren…De tassen worden nog georganiseerd terwijl mijn moeder tussen onze benen door met de stofzuiger rent. Wim zet onze laatste spulletjes in zijn auto en dan is het tijd om afscheid te nemen van ons geweldige plekje in het bos van Lieshout. Terwijl we met de bus wegrijden en uitgezwaaid worden stromen de tranen over mijn wangen. Het loslaten van alles wat je liefhebt doet zeer. De rit naar Schiphol is een rit in stilte. Beiden in onze eigen gedachten glijden de kilometers voorbij.
Het inchecken van onze spullen verloopt soepel en met de belofte dat onze fietsen als zijn eigen vrouw worden behandeld gaan wij gerust naar het GWK om het buitenlands geld op te pikken.En dan..zoveel mensen die wij liefhebben verzamelen zich om ons heen. We drinken een biertje en de lach wordt afgewisseld met een traan. In colonne lopen we naar de vertrekhal. Pim en ik hand in hand voorop. Voor de douane pakken we ze allemaal nog even goed vast.
Hartverwarmend op reis gaan zo. Na twee biertjes stappen we het vliegtuig in en wanneer de wielen van de grond gaan stromen de tranen weer. Letterlijk het moment van loskomen grijpt me aan. Dubbel in het precieze moment van loslaten van het oude en opstijgen naar het nieuwe. De vlucht met KLM tot Buenos Aires is top. We landen op tijd en gaan direct door om onze bagage en fietsen weer op te halen en in te checken richting Ushuaia. Met maar drie uur tot de volgende vlucht vertrekt zit de tijdsdruk er goed op. Het ophalen gaat prima, en dan…het inchecken van onszelf en de bagage is geen enkel probleem, het lijkt erop dat we even rustig kunnen eten en opfrissen. ” Loopt u even mee met de fietsen?”. We worden via een nauw gangetje naar een plek gebracht met douane beambten, politie, logistieke mannen en onze fietsen. De fietsen passen niet door de scanner, en dus volgens hen…KUNNEN ZE NIET MEE! We vragen ze wat wij kunnen doen, de dozen open, fietsen eruit maar het is helder dat wij ons er niet mee mogen bemoeien. Er worden mensen bijgeroepen en ze staan druk ruzie te maken. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik leg ze in het Spaans uit wat wij van plan zijn en waarom deze fietsen heiligdommen zijn. Tot twee keer toe moeten wij de doos open maken en worden onze fietsen kaal door de scanner gehaald. En nog zijn ze niet tevreden. De doos willen ze ook door de scanner?! De tikkende minuten zijn opgelopen tot een uur en per minuut stijgt onze hartslag. Er wordt nog een half uur langer ruzie gemaakt en uiteindelijk krijgen we fiat. We tapen de dozen weer goed dicht en ze worden meegenomen, op hoop van zegen. De vlucht naar Ushuaia is adembenemend, het landschap van Chili en Argentinië glijdt onder ons door en we mogen voor het eerst de majestueuze Andes aanschouwen. Touch down Ushuaia, 25 uur na vertrek van Schiphol.
De bagage gaat goed en dan de fietsen..het goede nieuws is dat ze er zijn. Het slechte nieuws is dat ze mijn fiets uit de doos hebben laten vallen. Mijn bagagerek en stuurpen hebben de klap opgevangen en dat is niet te missen. Direct zoeken we een beambte van Aerolineas Argentinas op en na anderhalf uur geven we het op dat deze mensen ons verder gaan helpen. Zij verwijzen ons terug naar KLM omdat daar de dozen zijn ingecheckt en durven zelfs te beweren dat wij dus niet kunnen bewijzen dat deze fietsen met dezelfde vlucht zijn aangekomen. Om mijn antwoord dat ik inderdaad zelf door de lucht ben komen vliegen op mijn fiets kon niemand meer lachen. En dan besluit je oververmoeid, hongerig en helemaal bekaf om met twee taxi’s naar je huisje op Ushuaia te gaan. Waar we ontzettend gastvrij ontvangen zijn door Natalia. Dozen naar binnen, skypen met de ouders, een halve hamburger eten en naar bed…..morgen ziet de wereld er totaal anders uit. Reizen naar het einde van de wereld zonder ellende is hetzelfde als een het missen van de kater na een goed feestje!
Leave a Reply