Valle de la Luna

Deze is voor een grote schoonheid..

Aangekomen in Calama wachten we acht dagen op ons postpakket. Uiteindelijk moeten we zelfs voor de deur van het hostel gaan zitten zodat de bezorger niet nog een keer kan liegen over zijn service. Ach, met een wijntje in een koffiebeker (je mag niet drinken op straat) in goed gezelschap helemaal niet zo’n onaangename exercitie. Het ombouwen van de fietsen met de nieuwe voorbladen verloopt super vlot. En aan het eind van de ochtnd zijn wij er helemaal klaar voor om op pad te gaan. Met dikke kussen en knuffels nemen we afscheid van de fantastische gastheer en vrouw in Hostal la Macia. We gaan haar zelfgemaakte pannenkoeken, soep en rijstmaaltijden missen.

We fietsen de stad uit op weg naar San Pedro de Atacama. Een bijzonder gevoel. San Pedro is de poort naar Bolivia waar voor ons een heel nieuw avontuur wacht. Rond 14:00 smiddags fietsen we de stad uit en 50 kilometer verder zien we een zandafgraving. Aangezien het bijna donker wordt denken we daar een mooie wal te zien om onze tent achter op te zetten. We fietsen er naar toe en zien tot onze blijdschap een houten keet. Verder lijkt het verlaten. En net als wij de deuren aan het inspecteren zijn van de keet komt er een bulldozer aanrijden. Oepsie… betrapt..Ik draai me om en zet mijn grootste glimlach op. Ik geef aan dat wij een plekje zoeken voor de nacht beschut van de wind. De bewaker vraagt ons hem te volgen en een kilometer verder staat de kantine van het terrein. Hij zet de generator voor ons aan en wil zijn maaltijd met ons delen. ‘s nachts slapen we op onze matrasjes op de grond in de houten kantine en hebben een heerlijke nacht.

De volgende dag vervolgen we onze klim naar 3200 hoogtemeters. En op de top vallen we stil….kilometers voor ons uit zand, heuvels, woestijn..maar op de achtergrond “the ring of fire”. De hele horizon gevuld met besneeuwde (vulkaan) toppen. Ongelooflijk mooi. Nog mooier dan de alpen zeg ik tegen Pim. Juist door het contrast met de woestijn ervoor. Er volgt een heerlijke afdaling van 30 kilometer richting San Pedro welke weer op 2400 hoogtemeters ligt. Een cadeautje omdat we hierdoor nog intenser kunnen genieten van het uitzicht. Voor San Pedro slaan we een zandweg in naar rechts. Want met een kleine omweg kunnen we door Valle de la Luna fietsen, oftewel de vallei van de maan. En net wanneer wij aan de witte super steile klim omhoog beginnen komt het bericht binnen dat een grote schoonheid, lieve moeder en fantastische oma van Pim is overleden. We houden elkaar vast en voelen dat we op een mooie plek zijn voor dit nieuws. De vallei is schitterend. Rotsmassieven waar het zout als kristallen op gestrooid lijkt. Zandduinen, prachtige lucht en een eenzame zandweg erdoorheen. Stilstaan, praten, fietsen in eigen gedachten en weer even stilstaan en praten. Een magische plek om dit nieuws een eerste plek te geven.

We fietsen door naar San Pedro de Atacama. En wat een bijzonder dorp is dit (wanneer het je lukt om voorbij de immense stroom aan toeristen te kijken) San Pedro is letterlijk een oase in de atacama woestijn. De adobe (een soort lemen) huisjes liggen aan zandweggetjes en het pleintje in het centrum waar het kerkje uit het jaar 1500 staat is het enige stukje dorp wat geplaveid is. Het prachtige schouwspel van de besneeuwde toppen heeft ook een keerzijde. We zitten ingesneeuwd. Zowel passo Sico (om te acclimatiseren) als de Laguna Ruta in Bolivia zijn afgesloten. Elke dag informeren we bij de douane en toeristenbureaus naar de informatie. Die per dag doorgegeven wordt. We nemen deze tijd om er voor de familie te zijn, veel te praten over oma en zo dit nieuws te verwerken. We besluiten toch de fiets op te stappen. In de hoop dat we tegen de tijd dat wij de sneeuwgrens bereiken, de passen weer open zijn voor ons.

Zo beginnen we onze acclimatisatie tocht naar Passo Sico. Wederom een Andes pas van 4500 hoogtemeters. We hebben geen doel, gewoon tot een mooie hoogte komen om te acclimatiseren. Dag één begint stralend en zonnig. Na 600 hoogtemeters vinden we een schitterend plekje bij een uitgraving langs de weg. Onze nieuwe variatie; puree de papas (instant aardappelpuree) met ui, paprika en roomkaas is een feest om de pastamaaltijden mee af te wisselen. Wanneer de zon onder gaat wordt het letterlijk ijskoud. En zorgen we dat we snel onze slaapzakken inkruipen. En wanneer de temperatuur onder nul zakt, bevindt Pim zich helaas vaker buiten het tentje dan erin…aan de schijterij… Als een ijspegeltje (temperaturen ver onder nul) komt Pim af en toe 5 minuten de tent in om op te warmen om vervolgens weer naar buiten te rennen en bevroren terug te komen. Ergens rond 5:00 ‘s nachts lukt het Pim in de tent te blijven en pakken we een paar uurtjes slaap. De volgende ochtend vraag ik Pim wat hij wil en natuurlijk zegt hij ” Nou gewoon, lekker omhoog fietsen”

Rustig aan vervolgen we onze tocht. De nieuwe voorbladen bewijzen hun dienst. Ontzettend steile klimmen volgen en langzaam maar zeker stijgen we verder in hoogte. Het kost Pim zichtbaar bakken met energie. Na 35 kilometer vinden we een dorpje met een hostel. Ik stop Pim in bed en loop de keuken in van een restaurant. De bediening van het restaurant (alleen voor toer tochten) wil mij geen eten geven. Als ze even niet kijken loop ik regelrecht de keuken in. De dames in de keuken denken er gelukkig anders over. Voor drie euro loop ik met broodjes malse kip en tonijnburgers de deur uit met uiteraard een dikke kus op mijn wangen. Na de maaltijd vallen we snel in slaap en de volgende ochtend lijkt het Pim stukken beter te gaan.

We vervolgen onze tocht omhoog en de natuur wordt adembenemend. We fietsen vlak naast de actieve vulkanen af op een kronkelende weg terwijl we door de guanaco’s gade geslagen worden. Op 4000 hoogtemeter vinden we een prachtige plek om ons kamp op te slaan. We zetten ons tentje op en koken een pastamaaltijd. Tegen zonsondergang lopen we samen een wal op en zien onder het genot van een blikje cola de lucht in alle kleuren rood veranderen. De volgende dag besluiten we af te dalen. Bolivia wacht op ons.

Oohh en afdalen is zo’n feestje, binnen een dag zijn we terug in San Pedro de Atacama en worden zielsgelukkig. Er staan allemaal bussen aan de grens. Heel even hebben we het idee dat de grenzen weer open zijn. En dan ontmoeten we wat gidsen en toeristen die ons de foto’s laten zien van de wegen in Bolivia op de laguna ruta. Nou durven wij nogal veel met onze wegmonsters maar wanneer vier keer vier jeeps op hun kant langs de weg liggen dan weten wij dat we daar niet moeten wezen nu. De grenzen zijn al weken dicht en onbegaanbaar vanwege ongewone hoge sneeuwval in deze tijd van het jaar. We informeren bij het toeristenbureau of het weer de komende periode nog verandering gaat brengen maar helaas. Met een kopje koffie besluiten we dit niet af te wachten en een andere grensovergang linksom naar Bolivia te nemen. Dit betekent terug naar Calama en via Calama omhoog naar Ollague. Een pas naar Bolivia op 3600 hoogtemeter net onder de sneeuwgrens. Het landschap richting Ollague is schitterend. De laatste kilometers in Chili zijn we omringd door woestijn en vulkanen. In Ollague worden we welkom onthaald en mogen we in het gemeenschapshuis naast de glijbaan slapen in de wetenschap dat we de volgende dag na maanden Chili en Argentinie achter ons gaan laten. De volgende ochtend begint een heel nieuw avontuur in Bolivia. En een avontuur is het. Inmiddels hebben we de eerste 300 kilometer in Bolivia gereden..magisch…bienvenidos Bolivia maar dat voor de volgende keer!