Met het passeren van de grens van Nicaragua kom ik in één keer in een heel ander Latijns Amerika. Zo westers als Costa Rica was, zijn alle westerse gezichten in één keer verdwenen in Nicaragua. De omgeving is meteen ook veranderd. Groene natuur maakt plaats voor een droog landschap. De apen en de papegaaien zijn verdwenen. Maar in de verte doemen de eerste vulkanen op aan de horizon. En na iedere vulkaan verschijnt er weer één.
De grens was ik zonder al te veel problemen gepasseerd. De verhalen online van mensen die hier uren hebben zitten wachten op hun paspoort gaan voor mij blijkbaar niet op. Ik krijg met een vriendelijke lach een stempel in mijn paspoort voor 3 maanden. Deze geldt voor Nicaragua, Honduras, El Salvador en Guatamala. Ik kan even vooruit. Vlak na de grens vind ik een hotel. Je betaalt er niks voor, maar je krijgt er ook niks voor. Ik besluit maar met mijn kleren aan op bed te gaan liggen en zo min mogelijk aan te raken. Er wordt mij een emmer en een put gewezen waaruit ik water kan halen om mezelf te wassen. Met het ophalen van de emmer uit de put, kom ik er achter dat ik waarschijnlijk niet schoner ga worden met dit water. Dan maar met vochtige doekjes wat improviseren. ’s Ochtends ben ik al vroeg wakker en kan niet wachten dit hok te verlaten. Met een ferme tik met mijn schoen tegen de bedrand komt er ook nog een logee uit mijn schoen te voorschijn. Ik schrik me werkelijk te pletter als ik een schorpioen uit mijn schoen zie kruipen en laat van schrik mijn schoen uit mijn handen vallen en ren op mijn sokken de hotel kamer uit.
Ik schud iedere dag mijn kleren uit, maak altijd mijn tassen netjes dicht, klop iedere dag mijn schoenen uit omdat ik weet dat er van alles in kan kruipen. Maar als het me dan overkomt, ben ik echt even van slag. Ik kijk verschrikt de kamer binnen en ben het beest kwijt. Ik besluit de eigenaar van het hotel te halen. Deze lijkt totaal niet onder de indruk en pakt mijn fietstas naast het bed op. Daar is hij. Ik krijg nog net de gelegenheid met mijn iPhone een foto van het beest te maken voordat de eigenaar hem met mijn pot vitaminen pillen vakkundig plat tikt. Ik pak mijn fiets en maak dat ik weg ben.
Er staat een flinke zijwind uit het Oosten in Nicaragua maar de wegen zijn relatief rustig. Door de wind voelt het beduidend minder warm als afgelopen dagen. Mijn thermometer en de kleur van mijn urine zeggen alleen wat anders. Vrij snel sla ik af richting Rivas waar ik de ferrie ga pakken naar Ometepe. Dit is een eiland onstaan door 2 vulkanen in een enorm zoetwatermeer. Ik zoek een hostel op en besluit het eiland maar eens rond te gaan fietsen de komende 2 dagen. Het is een heel onstpannen omgeving en de zonsondergangen zijn schitterend.
Vanuit daar koers ik naar de steden Granada, Managua en Leon. Welke schitterende Oude Coloniale steden zijn. Ik fiets meteen in een heel ander omgeving als afgelopen maanden. Overvolle straten met mensen en bussen. Lijmsnuivende kinderen op straat en dag en nacht lawaai op straat. Wauw, dit is Latijns Amerika zoals ik het me voor stelde. Honduras en El Salvador staan voor de deur en daarmee ook eerlijk gezegd een beetje angst voor wat komen gaat. Er bereiken mij van verschillende kanten verontrustende berichten. Ik spreek in Leon met Timon die het Nederlandse nieuws haalde, een week eerder, nadat hij vreesde voor zijn leven. Hij kreeg in El Salvador 3 pistolen tegen zijn hoofd een paar dagen eerder en moest al zijn spullen afgeven. Ondanks het advies van buitenlandse zaken besluit ik er gewoon door heen te fietsen. Zittend in een bus uit het raam kijken is het al helemaal niet voor mij. Bovendien denk ik dat je na een avondje stappen in Eindhoven op Stratumseind soms ook risico loopt dat je niet ongeschonden thuis komt als ik de social media berichten zie. De formaliteiten bij de grens gaan soepel. Ze waarschuwen me daar nog eens. Blijf van de straat als de zon onder gaat en stop niet daar waar geen mensen zijn. Ik besluit in één keer door te trappen en in anderhalve dag naar de grens van El Salvador te fietsen. Dat het hier politiek onrustig is, is duidelijk te zien aan de brandsporen van autobanden over de hele breedte van de weg op verschillende plaatsen. De weg is in slechte conditie en het oogt er arm. Veel brandend zwerfvuil langs de weg en zonder te stoppen fiets ik zonder problemen naar El Salvador.
Hier is meteen weer welvaart. En er wordt met de Americaanse dollar betaald. Ik besluit naar de kust af te zakken en de kustlijn te volgen om zo de grote steden te mijden. El Salvador is samen met Honduras één van de landen met de hoogste moordcijfers ter wereld. Na een lange dag fietsen rijd ik mijn fiets een hotelkamer binnen. Ik slaap iedere avond in een hotel en besluit nergens te kamperen. Zo ga ik nog voor de zon onder gaat op zoek naar eten en een biertje. Ik ben al opgevallen bij het voorbij rijden van de plaatselijke bier keet vlak voor het hotel en word enthausiast uitgenodigd voor een biertje door de eigenaar. Een biertje sla ik nooit af en na het 2e biertje beluit ik toch eens te vragen hoe dat nu zit met die verhalen over moordlustige gangs in El Salvador. Met enige schaamte vertelt hij dat het helaas wel waar is. En dat hij hoopt dat met een nieuwe regering de gangs aangepakt gaan worden. Maar volgens hem is de politiek nauw betrokken met de gangs. Er wordt hier geld verdiend met Cocaine zegt hij. En je mag van geluk spreken als deze gangs je gewoon vermoorden. Ze staan bekend als extreem geweldadig maar dat is niet iets waar jij je als fietser druk over hoeft te maken. Die zijn niet geintresseerd in jou. Met het onder gaan van de zon bedank ik hem voor het biertje en besluit toch maar mijn hotelkamer op te gaan zoeken. De kust van El Salvador is schitterend, het zand op het strand is heet en het water is heerlijk warm. En het gevoel van gevaar ebt hier ook even weg als ik toch besluit mijn tent op te zetten aan het strand.
De mensen zijn allemaal even vriendelijk en een week later ga ik de grens met Guatamala al weer over. Tijd om het fototoestel maar weer eens voorzichtig te voorschijn te gaan halen want ik heb hoge verwachtingen van Guatamala en de kleurrijke bevolking. Ik koers af op Antigua en zal van daaruit noordwaards richting Belize fietsen. Eerst een paar dagen adem halen in de oude hoofdstad van Guatamala. Ik moet zeggen dat ik toch niet helemaal ontspannen op de fiets heb gezeten afgelopen weken en dat merk ik nu ook aan mijn benen. Tijd voor een paar dagen rust.
Leave a Reply