Bofkonten

Er liggen al veel avonturen achter ons. De tientallen vierduizenders die wij beklommen hebben. Met 20 kilo op je rug door niemandsland lopen in Schotland. Met -40 in een tentje op een gletjser in Noorwegen slapen. En ja, voor velen was het een avontuur dat wij na elkaar drie weken te kennen al in het vliegtuig naar Afrika zaten. Passo Agua Negra, 4797 hoogte meters over de Andes. Een juweel. Van een orde die niet van deze planeet lijkt te zijn en toch…wij zijn hier op de fiets. De hoogste berg die we samen beklommen hebben…de Mont Blanc met 4880 hoogte meters en nu besluiten we dit omhoog te fietsen?!

Aangekomen in La Serena bouwen we in de busterminal onze fietsen weer op. “Stop de TIJD” roept Pim. Ik zeg: ” Eén uur tien. Een high five volgt. We hebben onze fietsen aardig uit elkaar gehaald en goed verpakt in karton voor de busreis. We vinden een hostel midden in het bruisende centrum van deze stad. Met een eigen balkonnetje op centrumzijde zijn wij helemaal blij. De volgende ochtend vind ik mijn weg door een inmense supermarkt met zes uitgangen en duurt het anderhalf uur voordat ik Pim weer gevonden heb. We vinden onze weg uit deze stad vlotjes en een lange klim volgt. Vanaf hier is het vijf dagen klimmen met onze fietsen naar de top van deze pas. Onze eerste dag verloopt goed, warm..heel warm hier…het vraagt aanpassen in het tempo. We vinden een camping met zwembad en de volgende ochtend trekken we verder. Onze benen beginnen al licht te protesteren. Klimmen zonder rust vinden ze nog niet helemaal ok. Ons gemoed is goed. Met de luidspreker vol aan op heerlijke reismuziek vormen wij vast een spektakel.

Langzaam maar zeker fietsen we de bewoonde wereld uit. En maken de reclameborden plaats voor leegte, ruimte, weidsheid, gedomineerd door verschrikkelijk hoge bergen waarvan je weet dat ze nog niet hoog genoeg zijn voor de pas waar jij in een paar dagen overheen gaat fietsen. We passeren de Chileense grens met de waarschuwing dat het “boven erg koud is” en maken ons op voor een paar dagen niemandsland. Bovenop ons gewicht stapelen we 16 kilo water. Op een vlak stuk ingesloten door de Andesmassieven vinden wij een goede campeerplek tussen de stenen uit het zicht van de weg. We voelen ons krachtiger en nietiger dan ooit in dit natuurgeweld. Om 20:00 vallen we bekaf in slaap en vervolgen vroeg in de ochtend onze verdere klim naar de top. Binnen een paar kilometer verruilt het afsfalt zich voor gravel. En binnen een paar kilometer verruilt het zich voor wegwerkzaamheden waar geen doorkomen aan zijn. Een verse laag grind van een meter dik laat ons meerdere uren onze fietsen omhoog duwen. Na 12 kilometer waar we dik drie uur over doen bereiden we een noodles maaltijd. We vervolgen de slechte gravelweg omhoog en ik vraag mezelf serieus af waarom we deze pas zo graag wilden doen. De wegwerkzaamheden stellen ons extra op de proef en dan…einde wegwerkzaamheden…we draaien een bocht om… bereiken het einde van een klim en in haar volle glorie worden we aangekeken door de meest schitterende bergmassieven die ik ooit heb gezien. In de kleure roze en turkoise met wat het lijkt pauwenogen getekend op de berg en een kleine gravelweg ingesloten daartussen. Er onstnapt een zucht en een tijdje staan we dit stil te bekijken. Niet van deze wereld en toch fietsen wij hier. Bofkont, bofkont, bofkont..ik kan er geen beter woord voor vinden. Wat een bofkonten zijn wij.

Na een paar hoogtemeters meer slaan we ons kamp op naast een riviertje. De volgende ochtend klimmen we gestaag verder. De korte broeken ruilen we voor lange, het wordt kouder en ijler. Op het 4000 hoogtemeter punt rond 16:00 smiddags vinden we een prachtige campeerplek en overleggen of we nog wat uurtjes pakken of hier blijven staan. En dan kijk ik naar Pim. “Pim, vertel eens hoe gaat het echt met je?” En Pim moet toegeven niet goed. Hij is kortademig en heeft hoofdpijn. De eerste tekenen van hoogteziekte. We overleggen wat te doen. Terug en een stukje afdalen? Een lift over de pas? We besluiten uiteindelijk ons kamp op te slaan. Met veel water en een goede maaltijd lijkt het Pim beter te gaan. De volgende ochtend worden we wakker en zijn we ingesneeuwd. Schitterend! Prachtig schouwspel wederom. Pim geeft aan zich goed te voelen en dus gaan we vandaag voor de top. De eerste uurtjes gaan meer dan goed. Nog 500 hoogtemeters tot de top. Een paar steile klimmen volgen. De vermoeidheid van vijf dagen klimmen en het gebrek aan zuurstof maakt dat we deze soms duwend moeten volbrengen in deze letterlijk adembenemende natuur. En dan 300 hoogtemeters voor de top, nog 10 kilometer te gaan (drie uur in tijd) moet Pim echt zijn grens aangeven. Kortademig, hoofdpijn, slappe benen, kortom hoogteziek. Daar komt nog bij dat in rap tempo zwarte wolken ons in beginnen te sluiten en het begint te sneeuwen. Er passeert een Duits stel met een landrover en wij grijpen onze kans. Met hulp van deze helden worden wij bovenop de pas afgezet en zetten we snel de verdere afdaling in. Na twee kilometer afdalen gaan onze kledingtassen open en trekken we werkelijk elke laag aan die we bij ons hebben. We vliegen naar beneden en ik beloof je, dat is echt ijskoud. Wat we in vijf dagen omhoog gefietst hebben dalen we in drie uurtjes af. Met de meter dat we afdalen voelt Pim zich beter. Een hele opluchting.

Aangekomen in Las Flores vinden we een restaurantje, bestellen een tafel vol eten (pizza, friet en sandwiches!) en mogen gratis in de tuin van de eigenaar kamperen. Een hart vol goud en ontzettend kleine oogjes later vallen we tevreden in slaap. Wat een magische ervaring. De volgende dag fietsen we fluitend een stukje verder richting Chilechito. Ik had al eens geschreven over pinautomaat problemen en hoe wij daar lachend mee omgaan. Alleen wanneer je Argentijns geld echt op is en in de drie volgende dorpen de banken dienst weigeren dan lach je niet meer. Dat beloof ik. Onze hoop gevestigd op Chilechito fietsen we ondanks de vermoeidheid nog 75 kilometer verder. Schitterend omringd door bergmassieven in alle kleuren groen met een kleine vallei een paar honderd meter onder ons. Eerste werk in Chilechito richting bank. Er zijn er twee en twee keer pech. En dan vergaat het lachen je echt. In Argentinië moet je in de meeste restaurants, hostels, campings namelijk contant betalen. We lopen de nationale bank van Argentinië binnen en die halen hun schouders op en geven aan dat het ons probleem is. Wij Europeanen hebben helaas te moderne bankpassen met chips voor deze pinautomaten. Eén oplossing over… Argentijnen vinden die wel iets extra’s willen verdienen. En in de supermarkt met veel knipogen en schouderklopjes mogen we extra geld pinnen wanneer we extra voor deze uitzonderlijke service betalen. Wij blij, zij blij zullen we maar zeggen.

De andere kant van de pas en een nieuwe wereld. Deze is heet, heel heet en droog. We worden omringd door rotsmassieven en cactussen. Er kruipen spinnen over de weg die groter zijn dan mijn hand. Werkelijk alle rivieren op onze kaart zijn opgedroogd en wij na 60 kilometer dus ook. Na 80 kilometer vinden we een pareltje van een hostel met een eigenaar die op mijn lieve opa lijkt. We krijgen een rondleiding door zijn bodega en hij zit vol geschiedenis verhalen. Op zijn adempauzes vertaal ik ze aan Pim. Bij ons vertrek is hij nergens te bekennen dus laat ik een lief briefje achter voor hem. En wanneer we de eerste 15 kilometer erop hebben zitten stopt er een bestelbus voor ons en stapt opa uit. We worden overladen met kussen en knuffels. We dachten toch niet zeker ZO te kunnen vertrekken. Heerlijk! Ik wil de eerste Nederlandse hoteleigenaar wel ontmoeten die 15 kilometer achter zijn gasten aan rijdt om ze nog een knuffel te geven. De volgende dagen fietsen heerlijk weg. Prachtig weer, genoeg water en een paar mooie 2000 meter passen te overbruggen. Onze benen zijn gesterkt door ons recent avontuur. En wij genieten van wederom een nieuw landschap van rode rotsmassieven met cactussen.

En dan…al een tijdje voel ik twee bultjes in mijn liezen. Ik heb er geen last van dus zal wel bij zadelpijn dingen horen denk ik dan. Inmiddels zijn we in Fiambala een piepklein dorpje voor de volgende pas over de Andes van 8 dagen door the middle of nowhere. Fiambala is welbekend onder de Dakar liefhebbers. De afgelopen dagen zijn mijn bultjes gaan ontsteken en kon ik letterlijk niet meer recht op mijn zadel zitten. We besluiten te beginen met antibiotica in de hoop dat dit het op gaat lossen. Ondertussen genieten we van de natuurlijke thermaalbaden en de schitterende natuur. Na een paar dagen blijkt dat onze antibiotica niet gaat werken en vinden we het niet slim om zo de pas over te fietsen. We hebben een dokter nodig. In het vorige dorpje hebben we op een camping gestaan en het nummer gekregen van Monique. Een schat van een Nederlandse vrouw die samen met haar man Carlos een camping runt. We bellen haar op en seconde twee roept ze: ” Kom maar gauw naar hier, je verblijft in ons apartement en ik zorg dat je bij een goede dokter terecht komt”. Het is zo’n gouden reactie. Pim en ik aarzelen geen moment en pakken onze fietsen om 40 kilometer terug te fietsen naar Tinogasta. Aangekomen krijgen we een heerlijk warme maaltijd en gaan we de volgende dag naar Gabi. Bevriend arts van Monique en Carlos. En het is weer een avontuur op zichzelf.

Om in het ziekenhuis te komen houden we een lift aan. Een truck volgeladen met druiven waar wij in de achterbak bovenop zitten. Aangekomen in het ziekenhuis lijkt het op een gymzaal. Pim en ik krijgen een rondleiding en zijn onder de indruk van operaties die zij kunnen uitvoeren met verschrikkelijk oud materiaal. “We are doing magic over here” zegt Gabi. Gabi schrijft een ander antibioticum voor en we hopen dat het hiermee goed moet komen. Ik ben ontzettend opgelucht. Mijn meest angstige scenario, snijden, lijkt afgewend. Achteraf liggen we nog in een deuk omdat Pim bij het afscheid een hand krijgt en ik tot mijn verbazing een kus op mijn wang! Hoewel het hier echt heel erg normaal is om zelfs onbekenden bij het begroeten en afscheid nemen te kussen is het toch wel gek dat je dokter dat ook doet. En na een paar dagen, waar we een kamer voor ze schilderen, genieten van de warme maaltijden van Carlos, een heerlijke avond met hun vrienden doorbrengen, nemen de bulten in omvang af. We zijn overweldigd door de enorme gastvrijheid van Monique en Carlos. Een aantal dagen zijn we zonder voorwaarden in hun gezin opgenomen, dankbaar zijn we en wederom bofkonten dus. Blij dat we weer op pad kunnen vertrekken we vol goede moed richting Fiambala om de oversteek naar Chili te gaan maken. En dan is het helaas toch weer foute boel. Door de druk van het zadel keren mijn klachten direct terug. We besluiten toch onze reis voort te zetten en vinden een lift om zo snel mogelijk in het ziekenhuis van Chili terecht te komen.

We gaan regelrecht naar de eerste hulp en trekken een nummertje. Zes uur later zien we een arts en het oordeel. Snijden. Mijn meest angstige scenarios is dus waar geworden. De enige oplossing is de cystes wegsnijden en daar moet ik toch wel even van slikken. De grond zakt even onder mijn voeten weg. Het is namelijk nogal een belangrijke plek voor de rest van onze reis, een operatie in een ander land, hechtingen op die plek, de tijd die het gaat kosten om te herstellen en de vraag of ik uberhaupt wel goed ga herstellen om onze reis voort te zetten op de fiets. De artsen spreken alleen spaans dus ik hoop maar dat ik goed heb kunnen uitleggen hoe belangrijk het voor ons is…En dan gaat alles in rap tempo. Operatie schort aan, infuus ingebracht, en word ik naar de ok gereden. De spanning neemt enigszins af wanneer ik mijn anesthesist ontmoet. Hij stelt zich voor als Jesus, bofkont denk ik. Nu komt het zeker goed. Na een uurtje is de ingreep voorbij en kunnen Pim en ik na het betalen van de rekening terug naar ons hostel.

Inmiddels is het 2:00 snachts en het herstel kan beginnen. 16 nachten brengen we door in het hostel die we vullen met lezen, series kijken, ommetjes maken en bij elke controle uren in de wachtkamer zitten tot de arts komt. Een hele oefening in geduld dit. Daarnaast heb ik het simpelweg moeilijk. Pim vraagt me de dag na de operatie:” Wat wil je nu?” Mijn antwoord: “mijn mama”. Ik voel me bang en onzeker. En op dit moment voel ik de enorme afstand met thuis des te meer. Het vertrouwen in mijn lijf is even ver te zoeken, het is zo’n kwetsbare plek die nog 20.000 kilometer vol belast gaat worden. Serieus vraag ik mezelf af of dit goed genoeg gaat herstellen en of The Rolling Dutch wel op fietsbanden kunnen blijven rollen. Wat het brengt…dat we meer dan ooit verlangen naar het afzien op de fiets. De hechtingen gaan eruit en de wond geneest goed. En uiteindelijk krijgen we het fiat om verder te mogen reizen. En stappen we voorzichtig weer op de fiets.

Ik merk dat ik tegen beter weten in bijna achterstevoren op mijn zadel zit om de wonden te ontlasten. Elke dag die goed gaat zit ik weer een stukje rechter op mijn zadel en groeit mijn vertrouwen weer. En wanneer we Copiapo uitrijden en ons midden in de Atacama woestijn bevinden, overnachten naast zeeleeuwen op het strand, we de spierpijn weer voelen van een dag hard werken na al die onzekere dagen dan denk ik… Ja, bofkont een goed woord voor de blog.