Na ons verkwikkend bad in El Calefate duiken we het lekkerste bed in sinds onze reis! De volgende ochtend ” genieten ” we van het ontbijt. Nou ja..genieten…Het genieten is dat we mogen aanschuiven maar we begrijpen niet dat de Argentijnen en Chilenen nog tanden in hun mond hebben. Het ontbijt bestaat hier doorgaans uit uitgedroogd brood met jam en oploskoffie. Als je geluk hebt staat er een broodrooster naast. In onze Hosteria was het ontbijt luxe. We konden ook nog kiezen tussen geglazuurde croissants, brownies, geglazuurde koeken en gesuikerd fruit. Dit alles weg te spoelen met een chemisch zoet sapje! De mensen die mij kennen weten dat ik totaal niet van zoet eten houd. Als klein meisje met twee staartjes langs mijn oren, een bril met plakker op één oog (ik keek gruwelijk scheel) had ik dat al. Oma: ” Lieverd lust je een snoepje” Waarop ik steevast zei: ” nee doe mij maar een stukje kaas of plakje worst”.
We beginnen aan onze rustdag. Een typische rustdag gaat als volgt: Pim begint met het inladen van alle foto’s en de bewerking van de filmpjes. Ik sta in mijn onderbroek in bad de enorme berg handwas te doen. In mijn onderbroek? Yep, ik heb van alles maar twee bij me, dus mijn vieze broek ligt in het badwater en mijn schone broek houd ik graag even droog. Elke hotelkamer toveren we om tot washok waarbij lampenkappen zich goed lenen om sokken aan te hangen. In de hosteria was er een wasservice. Maar na het blijmoedig aanstrepen van al mijn items op hun waslijst kwam ik uit op €60! Dus dat snel was snel terug verdiend met mijn onderbroek in bad! Vervolgens inventariseren we onze voorraad en maken een boodschappenlijst. We wassen de pannen en het bestek een keer goed af. Dan is er altijd wel iets te repareren of gaan we met de meest onmogelijke opdrachten op zoek naar iets. Bijvoorbeeld koffiefilters. Niet te vinden in Chili of Argentinië.
Dit keer zijn we op zoek naar een slaapmatje. In Puerto Natales kwamen we een goede tegen, maar toen was er nog maar één lijmlaag losgeslaten. Ik manouvreerde snachts vrij flexibel rond de bult in het midden. ” Ja daag Pim, die investering ga ik niet doen”. De volgende nacht, 60 km buiten Puerto Natales sprongen er nog twee lijmlagen. Op een pyramide manouvreren is toch iets lastiger kan ik je vertellen. Enige optie alle lucht eruit. Na een paar nachtjes op de grond kwamen we aan in El Calafete met prachtige outdoorwinkels. Geen slaapmatje te vinden. Na 12 winkels kochten we in de supermarkt een schuimlaagje voor drie euro. ” Voordat ik investeer test ik eerst wel deze superlichtgewicht uit” zei ik met een knipoog tegen Pim. Pim ligt er wakker van. Hij mag van mij niet op het schuimlaagje simpelweg omdat hij ooit zijn rug gebroken heeft. Sowieso kan hij er niet tegen wanneer investeringen niet renderen. Ik lig er niet zo wakker van. Wel van het feit dat hij al zo snel kapot is en meerdere keren per nacht van mijn heupen op de koude grond. Maar ach, afzien was toch leuk?
Deze dag vertrekken we in de late middag naar de Perito Moreno. Eén van de grootste en de nog weinig groeiende gletsjers in de wereld. IJsblauwe meren omgringd door prachtige bergen en een stralende zon. De weg slingert en draait en dan achter een bocht verschijnt ze onverwacht in haar volle glorie. Een gletsjer van 5 km breed, 70 meter hoog en kilometers lang. Ik sta aan de grond genageld naar adem te happen. Het is pure verwondering. Zo super gelukkig dat ik dit mag zien! We lopen er twee uurtjes rond en zitten stil op een bankje naar haar te kijken. Bij terugkomst in El Calefate eten we wat en beginnen aan onze blog. Een gemiddelde blog neemt zo’n drie uur tijd in beslag. Zo’n anderhalf uur ben ik aan het schrijven (terwijl Pim in bad ligt). Dan ga ik in bad en leest Pim en roept herinneringen erbij die ik toevoeg of maakt mijn lange zinnen korter. Pim kiest passende foto’s uit en afhankelijk van onze wifi verbinding duurt het een half uur tot uur voordat hij online staat. Om 00:30 is onze rustdag ten einde. Voor Pim meer als genoeg, weer klaar om te fietsen! Ik noem dit gewoon een drukke dag. “Hoezo, de benen hebben toch rust gehad” zegt hij dan. In tegenstelling tot Pim ben ik ook erg goed in luilakken. ” Wat gaan we dan morgen doen?” Vraag Pim. ” Nou, wat dacht je van helemaal niks!” Haha. En dat is pas echt afzien voor Pim. Er is hier een camping voor €4,50 per nacht dus ik krijg het voor elkaar nog een rustdag te nemen.
Deze dag is niet alleen goed voor het herstel van de benen maar zeker ook voor mijn geest. We zijn nu 1250 kilometer verder in vijf weken en wat hebben we al een avonturen beleefd. Het mag allemaal even rustig in mij landen. Ik zoek een plekje uit de wind en in de zon. Zo zit ik een boek te lezen, wat brieven te schrijven en na een tijdje breng ik Pim een biertje. We koken een lekker potje met een glaasje wijn. En ik ben er de volgende dag helemaal klaar voor! Pim staat sochtends te trappelen van ongeduld en zou het liefste het ontbijt overslaan. We gaan richting El Chalten. El Chalten?…dat was toch…precies! Na El Chalten minder wind. Nog 220 kilomter te gaan een zegetocht! De eerste 30 kilometer zijn een feestje. Met wind in de rug binnen een uurtje bij de afslag. De weg draait en ja hoor…daar is ie weer! Ik word er psychisch gestoord van. Hetzelfde gevoel wanneer iemand irritant smekt in je oren…dat heb ik met suizende wind in mijn oren. Een deur die piept kun je nog eens lekker hard dichtgooien om af te reageren. Behalve regelmatig vloeken helpt niets behalve verdragen. Ik ben erg goed geworden in standje stoicijns en doortrappen. Na 60 kilometer vinden we een prachtige schapenschuur. Paleisjes om uit de wind je tent op te zetten. We lopen naar binnen en vinden verschillende onderdelen van schapen verspreid over de totale vloer. Dit gaat hem niet worden. Een stukje verder vinden we drie bomen en zetten ons tentje op. Voor de afwisseling genieten we van een heerlijke pastamaaltijd en duiken vroeg ons bed in.
De volgende dag staat de zon weer voor ons klaar en weten we dat we Hotel La leona gaan treffen. Open, met patat! Het bijzondere aan dit hotel is dat Butch Cassidy en The Sundance kid hier een maandje geschuild hebben na het overvallen van de bank in Rio Gallegos. Bij binnenkomst hangen de prachtige foto’s aan de muur met uiteraard de ” Wanted: dead or alive” van onze vriend Butch. We genieten van een hamburger met een colaatje. En dit zijn de moeilijk momenten. Er staat een lekkere bank, je buik zit vol, biertjes van de tap zijn aanwezig net als hotelkamers (75 dollar, veel te duur) en campingplekken. Bijkomend argument. Pim heeft zijn benen gruwelijk verbrand. Vanwege de zon fietste hij heerlijk in zijn korte broek. “Een feestje El, moet je ook doen”. Alleen vanwege het gat in de ozonlaag in dit deel van de wereld en dus een UV index van 8 niet te doen voor onze hollandse melkflessen. En toch, na een uurtje dralen zitten we weer op onze stalen rossen en zetten nog een stukje door. Na zo’n 30 kilometer vinden we in de verte een schuurtje. Enige probleem is dat we over prikkeldraad moeten klimmen. Onze fietsen er over moeten zetten en door mul zand alles verhuizen naar het schuurtje een paar honder meter verder. Een uurtje later gebeurd. We beginnen met de reparatie van het dak en de muren. Zetten ons binnententje er in op en met een kopje thee erbij zijn wij gelukkige mensen.
De laatste dag richting El Chalten is niets minder dan afzien. Ik heb al eens tegen Pim gezegd dat Patagonië volgens mij gewoon leeft en een vrouw is. Lekker emotioneel pittig. Alsof ze denkt:”je krijgt het niet zomaar cadeau”. Intense wind met nog intensere rukwinden laten ons dansen over de weg. De kilometers lijken maar niet te vorderen. We lopen, fietsen, vechten, vloeken en stappen weer op. Voor de tiende keer in een minuut na de grindbak ingeduwd te zijn. In El Chalten worden we opgevangen in Casa de Cyclista. Een verborgen juweeltje voor fietsers. Een dame die haar huis openstelt en waar je in de tuin je tentje opzet en gebruik maakt van haar keuken en badkamer. Er is een koud biertje aanwezig en Ross staat net een heerlijke pot met aardappels en groente te koken. “Here, help yourself” zegt hij en dankbaar neem ik een bordje van hem aan. Zo zitten we even samen en vertelt hij dat hij van Colombia naar hier is gefietst zonder geld. In Colombia raakte zijn geld op en besloot hij toch door te gaan. ” Hoe doe je dat dan?” vroeg ik…Nou zegt ie” I dumpsterdive”. Hij legt het uit en ik kijk naar mijn bord eten. Het smaakt fantastisch en komt uit vuilnisbakken dus… “Het is ongelooflijk wat mensen weggooien zegt hij en de vuilinisbakken bij supermarkten zijn de beste!” Al maanden reist hij zonder geld. ” Had je dat niet eerder kunnen zeggen” zei Pim..” Dan hadden we niet zo hard hoeven te werken en sparen” We lachen en genieten van dit biertje en bijzondere maaltijd met bijzondere reizigers. Geestverruimend deze reis. Nu al!
Leave a Reply