Het begon met het indienen van de ontslagbrieven. Op papier het moment dat je besluit je professionele passie voor een “tijdje” achter je te laten. Met de verkoop van onze auto’s en het inpakken van de eerste boeken in dozen is het fysieke loslaten begonnen. De laatste weken stonden in het teken van afronden. Werk, huisje opleveren, familie, collega’s vrienden en mijn dierbare kippies. De liefste kleine knuffelmeisjes hebben een nieuw paleisje gevonden met een heuse ” kippenoma” erbij. Dat afscheid viel oprecht ontzettend zwaar. En gelukkig kreeg ik dagelijks berichten van knuffelsessies met de nieuwe gelukkige eigenaresse. Beiden werkten we met veel plezier en passie voor het Catharina ziekenhuis en Thaeles. En daar kwam het bommetje, de gezondheid van Pim. Met twee artsen in overleg en 90% kans op een operatie kregen we letterlijk even geen adem meer. Allebei direct naar huis en al vrij snel viel ons besluit om ons te blijven richten op 7 december en dan maar in wonderen te geloven. Met een borrel in de kroeg nam ik afscheid van mijn klanten en collega’s.
Uiteraard in de Vooruitgang waar Pim en ik elkaar voor het eerst aankeken! Compleet verrast met het Lieve Ellen lied dat door de Feliciano’s live werd gespeeld. Dezelfde ochtend waren we nog aan het proefskypen met Oma van de Laar. Een kushand van mij werd door haar liefdevol beantwoord met een kus vol op het scherm van haar Ipad! Twee dagen later ons afscheid van vrienden en familie. Het bos werd omgetoverd tot feestlocatie met brandende vuren, een tap en heel veel lieve mensen. En weer twee dagen later gaven we een kick ass lezing bij Cycle Trend in Nuenen.
Op weg er naar toe beseften we hoe bijzonder het is dat wij in onze relatie dit soort dingen mogen doen. Voor een volle fietsenzaak namen wij de gasten mee in onze droom. Het verlossende nieuws, de operatie niet nodig en wij ontzettend blij. Op een haar na….! Tussen dit alles door werkten we nog fulltime en pakten we in de avond onze spullen verder in. Ons bezit is teruggebracht tot een paar bananendozen die op zolder bij mijn ouders staan. En toen onze laatste werkdag, beiden geëmotineerd dronken we bij Thaeles nog een borrel. ” En nu zijn wij het”. Na een biertje bij Croy vielen we doodop ons bed in, moe van de rollercoaster van aflopen weken. Met nog 7 dagen tot vertrek dachten we rustig te kunnen afronden richting vertrek…niet dus! De tweede dag wiste ik ” per ongeluk” al mijn contacten uit mijn mobiel, de derde dag bleken de fietsdozen die al weken klaarstonden zes maten te klein te zijn voor onze fietsen en duurde het 6 uur voordat we de juiste dozen thuis hadden staan. Wat ons dat kostte, heel veel energie en kostbare tijd die we wilden besteden aan de mensen die we liefhebben. Na een heerlijke surprise middag met de familie van Pim kwamen we savonds thuis. ” Ik heb ook nog een surprise voor je, ga maar even zitten” . Met mijn jas nog aan ging ik zitten en pakte Pim een klein cadeautje. Bij de eerste aanblik begon het te gieren in mijn lijf, want elke vrouw weet het wanneer ze het ziet. Al knielend met prachtige woorden ronde hij af met de vraag der vragen en mijn antwoord; volhartig JA! In deze verbondenheid trokken we erop uit naar de gemeente om ons uit te laten schrijven. ” Waar gaat u naartoe verhuizen in het buitenland?” vroeg ze. Waarop we antwoorden dat we gingen reizen van Argentinië naar Alaska..” oohhh, dan vul ik in..adres onbekend”.
Leave a Reply