De keuze is reuze!

Lekker veel willen…Een heel goed uitgangspunt al zeg ik het zelf. Lekker veel willen brengt leven in de brouwerij. Het brengt je op de mooiste plekken (van de wereld), in de gekste uithoeken. Het brengt avontuur vol passie en ja…soms brengt het je ook enigszins in de problemen. Vooral wanneer je lekker veel wil en de tijd niet mee werkt. Problemen die we op deze reis uitdagingen mogen noemen. Al eventjes hebben we het gevoel dat alles wat wij willen niet in de seizoenen gaat passen. (Tenzij we hier overwinteren) Die verdomde tijd ook!

Na een heerlijke nacht in een echt bed staan we ‘s ochtends bepakt om te vertrekken uit San Martin de Los Andes. Ik kijk nog even op mijn telefoon en heb een bericht terug van Harry Kikstra. We zijn welkom bij hem thuis voor een kop thee. Daar hoeven we geen seconde over na te denken. Harry en zijn vrouw Ivana zijn een inspiratiebron geweest voor onze reis. We volgden hun reis via worldonabike en Harry al langer. Naast prachtige fietsreizen is deze beroepsavonturier (een titel om van te dromen) drie keer op de mount everest geweest waaronder één keer op de top. Daarnaast heeft hij als één van de weinige op aarde de zeven summits op zijn naam staan. (De zeven hoogste bergen van de zeven continenten). Een inspirerend mens. We worden ontzettend gastvrij ontvangen op de dag dat ze zes jaar samen zijn. Een heerlijk gezin. Zij fietsten van Alaska naar Ushuaia. Besloten te overwinteren in San Martin de Los Andes en trouwden daar. Al snel verwelkomden ze hun eerste en nu hebben ze twee prachtige zonen. Of ze nog naar Ushuaia fietsen…geen idee! Harry haalt zoete broodjes bij de bakker en met thee wisselen we avonturen, tips en verhalen uit. Een geweldige ontmoeting om nooit te vergeten.

Om 14:00 vertrekken we dan richting het vulkanengebied. Ik kan niet wachten! In Junin de Los Andes zijn wederom alle pinautomaten leeg. Zo hilarisch. Stel je voor. Een rijtje mensen voor de pinautomaat. De eerste probeert het. Draait zich om en iedereen kijkt vol verwachting terug. Waarop hij kalm zegt: “no dineros”. Kortom geen geld. Het hele rijtje haalt de schouders op en loopt achter elkaar aan naar de volgende automaat waar het tafereel zich herhaalt. Het is oprecht bijzonder als er geld in een automaat zit en een nog groter feest wanneer het er voor ons toeristen ook echt uit komt. In heel Argentinië een probleem. Wat erger wordt naar mate het einde van de week. Waar we eerst nog vol ongeloof reageerden merken we nu dat we gedwee mee doen met de schouders ophalen en vrolijk achter het rijtje aansjokken. Zonder geld (maar hé, het is avontuur) fietsen we verder en vinden een heerlijke wildcampeerplek aan een rivier.

En daar is ze! Onze eerste. Vulkaan Lanin. Een perfecte pyramidevormige berg met sneeuw. Ze is prachtig en het kriebelt overal. Zeker nu we weten dat we in Pucón de kans krijgen de actieve (!) vulkaan Villarica te beklimmen. Waar je werkelijk in de krater het lava ziet spuiten. We hebben van Harry het nummer van de beste gids gekregen dus huppatee de fiets op. Door een totaal veranderd landschap fietsen we de volgende dag richting de Chileense grens. De meren en het groen hebben plaatsgemaakt voor een westernfilm. Goudbruin glooiend grasland met aarde tinten bergen waar gauchos over hun land uitkijken en prachtige rotsmassieven. Dit alles gedomineerd door de vulkaan. Argentinië uit verloopt vlotjes. Na twee kilometer verschrikkelijk slechte gravel komen we aan bij de Chileense grens. Hokje één, een wat stugge man maar we krijgen de nodige stempels. Hokje twee, de douane. Een ontzettend vriendelijke vrouw en dito man. We vullen de nodige formulieren in en ze typt iets in op de computer. Dan zegt ze iets tegen haar collega en kijken mij te lang heel strak aan. Ik ” oohh god, wat is er?”. “Ik heb vast iets verkeerd ingevuld”. “Is er iets niet goed in Nederland” en durf te vragen: “Que es?” Waarop ze zegt: “We vinden je zo mooi!” Haha…de rest van de kilometers gaan fluitend. Dat begrijp je zeker wel..Na 70 kilometer vinden we een camping en koken een karige pasta. (lees:pasta met rode saus en verder niets).

Het weer is aan onze kant en een heerlijke dag fietsen later komen we aan in Pucón. We genieten van een biertje en besluiten contact te maken met Rodrigo Escobar, de gids. Hij komt ons opzoeken op het terras en laat ons een filmpje zien van de vulkaan. En ik ben helemaal om. Eindelijk weer eens stijgijzers onder en een pickhouweel in onze hand. De beloning een krater met lavafontein. We kletsen een tijd met elkaar en Rodrigo is oprecht een ontzettend leuk mens. Goedlachs, pretogen, open en gastvrij. Hij nodigt ons uit om de volgende dag bij hem thuis te eten en beloofd Chileens te koken. Klein minpuntje, de komende twee dagen regent het zo hard (dus sneeuw op de top) dat het eerste weergat voor de vulkaan pas vrijdag is. Drie dagen wachten dus. En omdat we al in een soort tijdsdruk dingetje verkeren zet dit ons weer voor een aardige keuze. Voor mij niet moeilijk. Alles in mij schreeuwt “De vulkaan op!”. Dat vraagt van Pim drie dagen wachten. En vraagt van ons de overweging of we drie dagen een hostel willen betalen (nooit in een stad op een camping wil je je spullen behouden). Het vraagt ook de overweging wat dit doet met de rest van de reis.

Er zijn zoveel verlangens. Het verlangen om alle kilometers tot Alaska te fietsen, het verlangen om de hoge passen over de Andes te fietsen in het Noorden, het verlangen om nog een stuk hier te fietsen (zigzaggend), het verlangen om ontspannen te fietsen en te kunnen stoppen als het te mooi is om er aan voorbij te gaan en dan heb je de natuur met haar seizoenen. Ze dwingt ons tot keuzes. In ieder geval besluiten we tot vrijdag te wachten en de vulkaan te beklimmen! Overweging: De kans om een actieve vulkaan te beklimmen, unieke kans om lava te zien en we hebben niet voor niets onze baan en hebben en houden opgezegd. We hebben alle tijd van de wereld en bovendien vind ik fietsen in de regen helemaal niet leuk. We vinden een geweldig hostel en onderhandelen de prijs met de helft naar beneden. De eigenaar nodigt ons meteen uit om met hem en een vriend op pad te gaan de natuur in. Rodrigo appt dat we welkom zijn voor het eten. We komen erachter dat Christina en Josep (met wie we de Carretera gefietst hebben) zich op 29 kilometer afstand bevinden. En draait het er op uit dat we geen fluit gedaan krijgen en alleen maar op pad zijn. Chileens eten bij Rodrigo terwijl we de rijke geschiedenis van Chili bespreken, twee dagen met Christina en Josep biertjes drinken en ranzige chips eten. En dan is het vrijdag….en nog steeds slecht. Volgende optie, zondag. En weer de vraag gaan we hier op ‘wachten’. Zeker gezien de tijdsdruk willen we alle kilometers fietsend afleggen. En dan zitten we met alle kaarten opengevouwen op ons bed en bekijken we de route opties. Passo Agua Negra sluit half april als het weer het toelaat. Het is nog 1400 kilometers tot de pas. Een goede maand op maximaal doortrappen zonder rustdagen. Willen we alles fietsen is de sneltste optie via Chili ruta 5. Een vierbaanssnelweg (dus geen optie) of de dubbele afstand (nooit haalbaar in een maand) zigzaggend afleggen. Terug naar Argentinië via ruta 40 omhoog. Door de pampa’s (graslanden) en het obstakel Mendoza heen. Een stad waar we al vijf keer voor gewaarschuwd zijn. Fietsers die overvallen zijn en beschoten. Harrry Kikstra heeft een fietser ontmoet met de kogelgaten in zijn bovenbuis. Geen optie dus. Het verlangen om alles te fietsen is sterk, het verlangen naar de adembenemende passen over de Andes ook. Het is niet makkelijk om hierin een keuze te maken en trekt een wisselwerking op ons gemoed. We worden echt even uit het lood geslagen. En dan zeggen we: ” We mogen onze mindset omdraaien”. De kaarten liggen voor onze neus. “Kijk nou eens, de keuze is reuze” En: “Wat willen we ECHT”. En uiteindelijk geeft het ons de ruimte om te kiezen voor de hogen passen. En te kiezen om een stuk met de bus te overbruggen zodat we de passen over de Andes in adem en tijd kunnen fietsen.

De volgende dagen staan in het teken van onze fietsen demonteren voor de busreis en de passen voorbereiden. En dan is het zondag. De wekker staat om kwart voor vijf maar mijn ogen zijn al lang open. Onze kleren liggen al klaar net als onze proviand tas. Ik spring in de douche en met een stevig ontbijt van havermout, noten en banaan stappen we de auto in bij Rodrigo. Aan de voet van de vulkaan krijgen we een keuze. Alles omhoog lopen met de waarchuwing dat dit het zwaarste stuk is of anderhalf uur overslaan met een stoeltjeslift. Keuze?! Lopen natuurlijk!

Het heeft een soort magie die moeilijk te omschrijven is. Wokjes adem, het gestage klimmen, zware ademhalingen, knisperende stappen, de zon die opkomt, de top van de vulkaan in een rode gloed, je lijf die protesteert en je wil sterker dan ooit. Traditiegetrouw raak ik het eerste ijs aan en vraag om een veilige doortocht. Wanneer we de gletsjer bereiken binden we onze stijgijzers om en komt de pickhouweel tevoorschijn. We hebben een sterke groep. We besluiten om niet te pauzeren maar gestaag door te gaan om als eerste de top te bereiken. Alles brand en doet zeer en wij genieten. Wanneer we vlak onder de top zijn ontneemt het vulkaangas mij de adem. Het is alsof er zuur in je keel gegoten wordt. Een combinatie van sterke zwavel en lood. Zonder gasmasker kan ik niet door….ik ben al te lang doorgegaan. Het is zwaar omdat we zelf het spoor moeten maken. Aangezien het de afgelopen dagen gesneeuwd heeft op de vulkaan. Ik voel me duizelig en op een gletsjer met een helling van 50 graden waar je zelf het spoor moet maken niet handig. Na het opzetten van het masker kom ik weer langzaam bij en bereiken we als eerste de top. Een wereldprestatie aangezien onze groep als laatste vertrokken is en als enige alles gelopen heeft. De beloning…extra minuten op te top! Bij de eerste blik in de krater schiet ik compleet vol. De kolkende lava die met een onmetelijke kracht omhoog wordt gestuwd tot een vuurfontein. We kijken in het binnenste van onze aarde. Oeroude schoonheid dit wat met geen pen te beschrijven is. Letterlijk ademloos staan we dit te bekijken tot het echt tijd is om om te draaien en de afdaling in te zetten. Wederom maken wij het spoor en met één mis stap glij ik op mijn rug onderuit. Ik kan je vertellen dat dit op een helling van 50 graden best snel gaat. Mijn reflex werkt goed. Na seconde één “Wat gebeurd me nu..?” En seconce twee: ” Ok handelen El, NU” werp ik me op mijn buik op mijn pickhouweel, sla hem met succes in het ijs en breek mijn val. “ok, val gebroken”. Rodrigo en Pim zijn er snel bij en samen schoppen we met onze stijgijzers een plateau in de sneeuw. Een paar ademteugen later (moest even bijkomen…) vervolgen we onze weg. Net onder de gletsjer zetten we onze afdaling snel voort en enkele uren later bereiken we veilig de basis. In de auto terug vertelt Rodrigo dat op nagenoeg hetzelfde punt een klimmer zijn val niet overleefd heeft. Uhhhhh..biertje dan maar!

De twee bus dagen die volgen zijn strontvervelend. Zeker wanneer de chauffeur met het zweet op zijn voorhoofd je dubbel probeert te laten betalen voor de fietsen. “Is ons geheimpje” zegt ie. Amehoela met zijn geheimpje, daar doen we niet aan mee. Het ruige landschap van Patagonië maakt plaats voor droogte, zand, bruine kleuren en palmbomen. We zijn aangekomen in La Serena nog twee honderd kilometers verwijderd van onze eerste hoge pas over de Andes. Passo Agua Negra…een juweeltje…hierbij een klein voorproefje en later meer….