Zoals de meeste mensen inmiddels gezien hebben, is deze website twee maanden offline geweest. En dat was niet zonder reden. In onze laatste blog hebben Ellen ik gemeld dat wij de Kerstdagen en Oud en Nieuw zouden gaan doorbrengen bij Ellen haar vader op de Dominicaanse Republiek. Na een jaar lang samen fietsen hadden we wel wat rust verdiend. Dat wat een onbezorgde vakantie had moeten zijn liep als een nachtmerrie af. Eenmaal daar werd mij duidelijk dat Ellen niet met mij verder wilde. Niet in onze relatie en ook niet op de fiets. Onze wegen zijn daar gescheiden. Ellen besloot om bij haar vader op de Dominicaanse Republiek te blijven. En ik ben geheel ontdaan over de breuk met Ellen uiteindelijk naar Panama afgereisd om vandaaruit mijn reis naar het noorden te vervolgen en te proberen mijn droom toch nog af te maken. De lezer zal begrijpen dat ik hierover niet verder in detail wil treden.
De rede dat ik de website toch weer online heb gezet, inclusief alle reisverslagen van de eerste twaalf maanden, is omdat ik ondanks onze breuk nog steeds heel trots ben op wie we samen waren en wat we samen hebben beleefd en bereikt. En die herinnering wil ik blijven delen.
Ik ben eind januari 2018 dus alleen aangekomen in Panama City. De dag na mijn aankomst haal ik mijn fiets uit de doos. Het wordt tijd om weer om de fiets te stappen. Het kompas wijst nog steeds naar het noorden, en ik heb nog een lange weg te gaan. Het kost me een halve dag om alles weer in elkaar te schroeven nadat de fiets vanwege de luchtvaartmaatschappij in een veel te kleine doos moest. s’ Middags besluit ik de fiets uit te testen en naar het Panamakanaal te gaan kijken. Ik ben er ten slotte nu toch. De oudste sluizen zijn opgesteld voor publiek. Het is imposant om de gigantische schepen door eigenlijk een heel smal kanaal te zien gesleept worden. Dat hier geld verdiend wordt is aan de stad ook wel af te zien. Panama City is een moderne stad met torenhoge gebouwen. Bijna allemaal zijn het banken. Panama City lijkt totaal niet op de andere grote steden van Zuid-Amerika. Het heeft een nogal westers aandoen. Niet bepaald mijn plek om lang te willen blijven.
Ik was door anderen al gewaarschuwd voor het verkeer bij het verlaten van de stad. Maar dit sloeg echt alles. Totale waanzin. Helaas is er in Panama eigenlijk maar één mogelijkheid om richting Costa Rica te komen en dat is via de Pan America Highway. Heel Zuid-Amerika heb ik deze weg grotendeels weten te mijden, maar hier kan ik niet anders. De snelweg is 4 banen breed en soms is er geen vluchtstrook. De weg ligt bezaaid met kapotte banden afkomstig van vrachtwagens. Tijdens mijn fietsreis in Zuid-Amerika hoefde ik eigenlijk nooit een lekke band te plakken. Alleen al in Panama moest ik soms wel vijf keer op een dag een lekke fietsband plakken. Het is hier schering en inslag. Eigenlijk is het een saaie weg met nauwelijks schaduw of voorzieningen langs de weg. De tempratuur op mijn fiets loopt s ’middags al gauw op tot zo’n 46 graden Celsius. Het zweet gutst er dan uit en en het is bijna niet bij te drinken. Al na een paar dagen fietsen voel ik mij volledig uitgeput. Ik vind onderdak bij een Zwitsers gezin dat al ruim 30 jaar in Panama woont. Ik word liefdevol opgevangen en mag verblijven op een Christelijk kampeerterrein waar veel jeugdkampen worden gehouden. Ik zet mijn binnentent op onder een afdakje en breng mijn dagen voornamelijk zwemmend en nadenkend door. Ik ontmoet daar ook Fred en Brigitte, een aardig stel dat inmiddels al vier jaar samen op de fiets zit. Ze hebben samen veel mee gemaakt en zitten vol verhalen. Een ware inspiratie. Na een paar dagen nemen we afscheid van elkaar en vervolgen ieder onze eigen weg. Hun weg gaat naar het zuiden en die van mij naar het noorden.
Waar ik ook aan het eind van iedere fietsdag eindig, iedereen is even vriendelijk en wijst me een plek aan om mijn tent op te zetten. Zo kon ik verschillende keren terecht bij de Bomberos (brandweer) waar mij dan een slaapplek werd aangewezen en vaak was men zo vriendelijk om mij ook een bord met eten te geven. Waar maak je in Nederland zoiets mee?
Ik breng schitterende avonden door op stranden en kijk hoe de zon onder gaat. In de vrije natuur slaap ik op schitterende plekken, soms wel heel dicht in de buurt van de krokodillen. De kilometers vorderen gestaag en wanneer ik de grens met Costa Rica gepasseerd ben, sla ik direct linksaf. Volgens de National Geographic wordt dit park ook wel de meest biologisch intense plek op aarde genoemd. Ik zie wat kleine weggetjes en besluit er met een ferry heen te varen en er via de andere kant weer uit te fietsen. Ik kom aan in Puerto Jiminez en al snel wordt me duidelijk gemaakt dat een gids verplicht is. Ik vind een huisje net buiten het dorp waar ik mijn fiets kan binnen rijden en besluit op onderzoek uit te gaan. Een gids kost al gauw 145 dollar per dag en daar zit de entree van het park en vervoer niet bij in. Er blijkt bovendien geen gids beschikbaar voor de komende dagen. Na verschillende tour bureautjes te zijn binnen gelopen kom ik er al gauw achter dat ze allemaal dezelfde route afleggen door het park. Dat moet ik toch ook gewoon met de fiets kunnen. De eigenaar van het huisje wist me te vertellen dat lokale mensen die weg ook gewoon gebruiken. Zo komt het dat ik de volgende dag door een schitterend park fiets. Regelmatig stop ik als ik een gids zie staan met een groepje mensen die naar iets staan te wijzen en dan luister ik rustig mee. Pak mijn fiets weer en word weer ingehaald door de 4×4 truck met dezelfde groep mensen, om even later weer aan te sluiten wanneer ze weer stil staan. Zo zie ik de meest vreemde vogel. Een ‘stick bird’ Tucans, Ara’s, Apen, krokodillen, kikkers, slangen, het kan niet op. Aan het eind van de dag kom ik voldaan met een volgeschoten geheugen kaartje terug in het dorp.
De volgende dag koers ik richting het noorden en kom maar gestaag vooruit. Het is ontzettend warm en het landschap is heuvelachtig met stukken van meer als 20%. Ik start meestal om 5 uur en stop rond het middaguur of net daarna. Het is simpelweg te heet en te vermoeiend. De omgeving is wel schitterend. Schitterend groene natuur met apen die boven de weg in de bomen over steken. Met een blauwe oceaan in de verte en de bomen vol wilde dieren. Eigenlijk is heel Costa Rica een groot nationaal park.
In Uvita aangekomen houd mijn trapas er mee op. Ik ga op zoek naar een fietsenmaker en vraag rond waar ik er eentje kan vinden, maar al gauw wordt mij duidelijk dat er in de buurt er geen fietsenmaker te bekennen valt. Terwijl mij de moed in de schoenen zakt stopt er een auto langs de weg. Jim vraagt mij of hij kan helpen. Ik vertel hem dat ik op de fiets de wereld rondreis maar dat mijn fiets kapot is en dat ik op zoek ben naar een fietsenmaker. Waar wil je heen vraagt hij vervolgens? Ik vertel ik hem dat ik denk dat er een fietsenmaker 70 km verderop zit, maar dat ik geen idee heb of deze mij kan helpen. Hij kijkt me aan en zegt gooi je fiets maar achter in ik heb verder vandaag toch niks te doen. Even later zitten we in de auto en zijn onderweg naar Quepos. We raken aan de praat en Jim blijkt een Amerikaanse zeebioloog te zijn die zijn pensioen door brengt in Costa Rica. Al voordat we aankomen bij de fietsenmaker nodigt hij me uit, of de fiets nu wel of niet gemaakt kan worden mee terug te rijden en om een paar dagen in zijn villa in de bergen te verblijven. Er staat een feest gepland over twee dagen en Jim zegt dat hij het op prijs stelt als ik daarbij kan zijn. Wat bijzonder als iemand mij als wildvreemde zomaar van de straat plukt, zo behulpzaam is en ook nog zo gastvrij kan zijn. Ik neem het aanbod aan.
De enige fietsenmaker in de wijde omgeving is op zaterdag nog open. Het kost de fietsenmaker de grootste moeite om de trapas te vervangen, hij is er bijna twee uur mee bezig geweest. Ik hoefde alleen de nieuwe trapas te betalen. “Waarom reken je niet jouw uren”, vroeg ik de fietsenmaker? “Het is goed zo” was zijn antwoord. “Maak je droom waar”. Even later zit ik weer bij Jim in de auto op weg naar zijn huis in de bergen. Waar ik twee gigantische dagen heb gehad op een schitterende plek met uitzicht over de zee. Goede gesprekken gehad en uitmuntend eten en drinken. Ik ben er helemaal in de watten gelegd en kon geheel uitgerust weer mijn reis vervolgen. 
Bij het lezen van deze blog ben ik inmiddels de grens met Nicaragua gepasseerd. Jullie lezen er binnenkort meer over.
Leave a Reply