Uit eten met Pablo!

“El, hij is niet dood! Daar zit hij..” En bij de aanblik mist mijn hart een paar slagen..
We lopen een chinees restaurant binnen in Santa Cruz. Een stad rijk door de florerende drugshandel. Het restaurantant tot in detail alsof je jezelf in Azië bevind. Voor het binnengaan zeg ik al voor de grap tegen Pim dat een drugsbaron hier vast zin had in chinees en spontaan had besloten dit exemplaar hier te plaatsen. En daar in het midden van het restaurant aan een grote tafel zit een man die als twee druppels water op Pablo Escobar lijkt. Aan het hoofd van de tafel, om hem heen zijn gezin in vol ornaat, druk vertellend compleet met gestreept polo shirt en spijkerbroek. De tafel is uitbundig gevuld met eten. Pim en ik gaan zo zitten dat we het tafereel goed kunnen bekijken. We zijn in Santa Cruz, een stad die grenst aan het amazonebekken en het bolwerk van de drugshandel hier. Pim en ik grappen wat met elkaar over dat hij mogelijk teveel naar Narco’s heeft gekeken op netflix of dat het een echte drugsbaron is die idolaat was van Escobar. “Pas maar op, zeg ik, straks is er nog een shoot out met een rivaliserende bende” We genieten van de nieuwe smaken en laten Pablo varen. Totdat hij met zijn gezin opstaat en er direct ook een potige kerel opstaat die in de hoek van het restaurant bij de deur alleen zat. Hij begeleidt ze naar buiten en betaalt ondertussen de portiers flink wat geld om vervolgens met ze in de auto te verdwijnen. Met open mond slaan we dit gade..”Zag je dat” zei Pim en ik kon alleen maar knikken. Want een persoonlijk beveiliger geeft je toch echt te denken. Per direct besluiten we onze foto aan de nieuwsbladen te verkopen!

Vanuit Potosi hebben we twee schitterende fietsdagen naar Sucre. De mooiste stad van Bolivia. Het historisch centrum bestaat geheel uit oud koloniale gebouwen. Ons hostel is ook zo’n prachtig plaatje. Blij dat we er zijn kijken we uit naar de douche. Met mijn handoekje en zeep huppel ik er naartoe en denk nog ‘wat een gekke douchekop’. Wanneer ik het warme water open draai voel ik een klein schokje..ik besteed er niet teveel aandacht aan. En wanneer ik twee minuten later de kraan weer wat wil bijdraaien voel ik weer een elektrische schok. Ik kijk eens goed om me heen en zien de elektrische draden uit de kop steken. Er zit ook een schakelkast in de douche. Bij de derde schok zet ik de douche maar uit en loop naar Pim. “Hoe was de douche?” En ik zeg “lekker warm maar wel raar, kreeg volgens mij elektrische schokken”. Waarop Pim de douche in loopt en na twee keer gillen komt hij er rillend onder uit. “Dit is zelfmoord” roept hij. En hij zat er niet ver naast. Wanneer Pim een beetje googled staan deze douches ook omschreven als Suicide Showers (oftewel zelfmoord douches). Een aantal buitenlanders hebben deze douche niet overleefd. Met 5500 Watt ook geen pretje wanneer je wat stroom krijgt. “Dit, zegt Pim, is het gevaarlijkste wat ik in een half jaar gedaan heb”. Je krijgt gewoon stroom van deze douche! Het gemis van een uitgebreide douche wordt rijkelijk goed gemaakt door een restaurant met bitterballen op de kaart. En de twee dagen dat we er zijn ben ik er dan ook elke dag te vinden voor deze oer hollandse traktatie. In Sucre ontmoeten we een stel fantastische mede fietsreizigers met wie we biertjes en verhalen delen. Marie en Kenneth uit Denemarken besluiten twee dagen met ons op te fietsen. En samen genieten we van de overweldigende natuur, camperen we aan een rivierbedding, schuiven aan voor boliviaans mama eten voor 1 euro per maaltijd en genieten we van het goede gezelschap.

In Aguille scheiden onze wegen. Pim en ik gaan opweg naar Santa Cruz om het amazonebekken van Bolivia te gaan ontdekken. Enerzijds omdat we erg graag de jungle in willen en anderzijds zijn we naar ons gevoel Bolivia te snel uitgefietst wanneer we de directe lijn volgen. We maken dus een grote lus naar rechts. We dalen langzaam maar zeker af wat ontzettend veel met het klimaat en de natuur om ons heen doet. De kale ontzettend koude woeste maanlandschappen verruilen zich voor bomen, uitbundige bloemen, gifgroene kolibries, papagaaien en enorme warmte. En oohh…wat geniet ik in tegenstelling tot Pim van de hitte. Lekker de korte broek weer aan en zweten. ‘S avonds nog lekker voor je tentje kunnen zitten en ‘s ochtends snakken naar een schaduwplekje met je kopje koffie.

De weg is schitterend tussen de bergen door die nu groen bedekt zijn met bomen. We zien opnieuw stromende rivieren en hoe kleurrijker het landschap hoe kleurrijker de huisjes worden. Ze beschilderen hun huizen in allerlei kleuren, met sterren, bloemen of mooie strepen. En dan verruilt het asfalt zich voor gravel. Ik zeg vaak dat Bolivia mijn hart gestolen heeft. En de weg die we fietsen lijkt ook precies op een ECG. Kortom steile klimmen gevolgd door steile afdalingen. En het steile klimmen in het losse zand of over de keien laat ons hard werken. Na 80 kilometer vinden we een dorpje met wat koude biertjes en besluiten per direct dat dit een goede uitvalsbasis is voor de nacht. Na wat rondlopen en vragen mogen we binnen de poorten van de kerk staan en zelfs van de douche gebruik maken. Een heerlijke nacht onder een schitterende sterrenhemel.

En dan beginnen de volgende dag de wegwerkzaamheden. Al JAREN zijn ze dit stuk weg van 100 kilometer aan het asfalteren. Daar waar ze werken sproeien ze de weg nat en dat geeft ons nogal wat kopzorgen. Na 5 meter fietsen in deze klei/modder willen onze banden niet meer draaien. Zijn we vervolgens anderhalf uur bezig met stokjes om de modder overal tussenuit te friemelen om na 2 kilometer weer hetzelfde probleem te treffen. Dus deze dag komen we na slechts 27 kilometer waar we 6 uur over doen uiteindelijk aan bij het asfalt terwijl de dag op zijn einde loopt. En net wanneer wij onze fietsen weer staan schoon te maken en te bedenken waar we in hemelsnaam kunnen kamperen en wat ik met een zak pasta en soep voor maaltijd kan maken stoppen er twee Nederlanders met een omgebouwde truck. “Hebben jullie zin in een koud biertje?” Uhhh..duhhhh!! “Zullen we dan ook samen kamperen?”. Heel tof vonden wij. En zo kwam het dat wij met Wim en Pauline Opmeer op een vlak stukje terrein ons kamp opsloegen. Terwijl het eerste biertje met een lekker sis opengetrokken werd vroegen ze terloops of wij ook zin hadden om te douchen. Want ja met een 60 liter watertank en een douchekop kon dat zeker wel..uuuhh duhh!! “En trouwens, wij koken voor jullie” Uhhh…feest!!! Ooohh jongens wat een feest, zo verwend als wij werden door ze. Gillen van plezier onder de koude douche buiten. Vervolgens werd er bij een super maaltijd een flesje wijn opengetrokken.. en nog eentje.. en als afsluiter werd er voor Pim zelfs een echte single malt whisky neergezet. Naast al deze lijfelijke verwennerij zijn het twee onwijs inspirerende mensen. Die beiden fotograaf, al 6 jaar de wereld over reizen, om middels foto’s en video vast te leggen wat er in de wereld met duurzame ontwikkelingsprojecten en microfinancieringen gebeurd. Daarnaast hebben zij het eigen project over gender equality waar je via opmeerreports.nl veel meer over kunt zien en lezen. En je begrijpt dat we genoten hebben van schitterende verhalen rondes, ouderwetse nederlandse humor en dat we hopen ze in Peru weer te treffen. Een ontmoeting om nooit te vergeten.

De volgende dagen fietsen we fluitend verder. We maken een stop in Samaipata waar we twee dagen bijkomen van onze avonturen, slapen in een landhuis van een Duits echtpaar en genieten van echte duitse ontbijtjes. Om in één dag het record van 127 kilometer te fietsen naar Santa Cruz. Waar we een hostel treffen met zwembad, lopen over de overweldigende grote en stinkende markt en eten met Pablo Escobar. Wij zijn helemaal klaar voor onze tocht naar de jungle lijkt me zo…vamos!