“Wat een schitterende fietsdag hè El” Net wanneer ik de meest vieze woorden door mijn hoofd laat gaan om deze dag te omschrijven roept Pim deze zin. “Huh?” zeg ik..”JA” zegt ie..”Echt alles zat er in” en hij begint zijn opsomming: “Een grensovergang, samen lekker ruzie gemaakt, ik ben een keer goed op mijn bek gegaan, we fietsen door los zand, hebben een afslag gemist en hem weer gevonden en we fietsen nu lekker in het donker..onze lampies doen het goed hè” “Ja, heerlijk” Besluit Pim zijn verhaal. En gelijk breekt mijn verzet. Zo kun je het ook bekijken denk ik dan. Mijn versie was toch anders. Een grensovergang waar een ambtenaar die er geen zin in had ons maar 30 dagen in Bolovia gaf terwijl hij er ook 90 mag geven. De frustratie hierover lekker tegen elkaar uiten in ruzie, ik heb daar last van. Vervolgens valt Pim heel hard en heeft zichtbaar last van zijn elleboog en schouder (hij fietst met één hand) en ik denk shit nu zijn we in Bolivia hoe is hier de gezondheidszorg, het losse zand in combinatie met klimmen laat ons af en toe goede zwiepers maken of duwen. De weg vinden in Bolivia is een spelletje spoorzoeken. Geloof me er staan GEEN borden en het is een doolhof van zandwegen hierzo. Door dit alles maken we een omweg van 20 kilometer. Ik heb echt een hekel aan ‘omwegen’ (ga liever recht op mijn doel af), het snot loopt non-stop uit mijn neus en dan wordt het ook nog donker… En dit is dan precies weer zo mooi aan samen reizen. Dit keer heeft Pim de goede vibe en met die ene zin is mijn hele mindset gedraaid en rollen de tranen me over de wangen van het lachen. Nog steeds wat mij betreft een rukdag maar wel een vrolijke rukdag nu!
De eerste dag fietsen we van Ollague naar San Juan en maken we kennis met de prachtige ongerepte natuur van Bolivia. In San Juan aangekomen een dorp van geen enkele betekenis vinden we alojamiento. Alojamiento oftwel een accomodatie. Dit kan in dit land bestaan uit een kamer in een huis tot een schuur of een simpel hostel. Dit hele hostel is opgebouwd uit bakstenen van zout inclusief het bed. Erg bijzonder. Nu hadden we in de voorbereiding gelezen dat in Bolivia onderhandelen erbij hoort en laat ik nou eens gek zijn op potjes onderhandelen. In het hostel gelijk succes. Uitgehongerd van deze pittige maar schitterende dag komen we een lokaal restaurantje binnen en vragen of we nog kunnen eten. “Ja hoor” zegt ze. “Groentesoep en kip met friet”. Helemaal goed vinden wij. Ik vraag wat het kost. 30 Boliviaanse per persoon zegt ze wat omgerekend zo’n 3,75 euro is. Helemaal niet veel. Ik kijk haar aan en zeg met samengeknepen bips: “Nou, vind je dat ook niet een beetje veel voor soep en kip?” En tot onze grote verbazing zegt ze “Ok, voor 15 Boliviaanse per persoon dan”. We moeten er echt nog aan wennen merken we. We wisten dat Bolivia een goedkoop land was maar niet zooo goedkoop! Met een biertje erbij genieten we van de maaltijd en duiken moe ons bed in.
We blijven we een dag extra in San Juan om het slechte weer af te wachten. De Salar wacht op ons. De Salar de Uyuni, een zoutvlakte van 10.5000 vierkante kilometer op 3650 hoogtemeter (Net zo groot als Groningen, Drenthe en Friesland samen). Een wereldwonder wat mij betreft. En ook spannend. Meerdere reizigers zijn verdwaald op de Salar. Verdwalen is ook echt niet moeilijk. Zover je kunt kijken een vlakke zoute ondergrond, een blauwe lucht en geen paden of bordjes….dus hebben we ons goed voorbereid. De Salar laat zich het beste bekijken met een strak blauwe lucht en daar “wachten” wij met plezier op.
De volgende dag vervolgen wij onze weg naar Chivuca, de poort om de zoutvlakte op te rijden. Een schitterende fietsdag door los zand. Het enorme uitgestrekste niets maakt grote indruk. We genieten en komen na een paar uurtjes in het dorpje aan. Geweldig, letterlijk 5 huizen en 1 hostel. Ik mag in haar keuken koken en ze kijkt nogal raar op van mijn pasta met pesto en knakworsten. Ze snapt er helemaal niets van dat juist door de pesto en de knakworst het voor ons echt een feestmaal is! ‘s Avonds duiken we rond acht uur ons bed in.
Jaaaa! Ik word wakker en kan niet wachten. Een eenzame zandweg voert ons een paar kilometer verder. Langzaam veranderd het zand in een witte zoutlaag en gaan wij linksaf de zoutvlakte op. Woehoee, gillen we van plezier, we fietsen op de Salar de Uyuni! Het is zo ontzettend magisch…door het opgedroogde water is de zoutvlakte getekend met een soort honinggraat motief, oorverdovend stil wanneer je stilstaat en wanneer je rijdt het geluid van het knisperende zout onder je banden. Verder helemaal niets. Na 50 kilometer komen we bij het eiland Incahausi aan. Een klein eiland precies in het midden van de Salar bekend om haar enorm oude cactussen. We worden begroet door een prachtig oude Boliviaan die ons trots zijn 7 boeken laat zien waar alleen fietsers en lopers in mogen schrijven. Hij zet ons een soepmaaltijd met rijst en lama vlees voor en na deze verwennerij zetten wij ons tentje op voor het eiland. Bij het opzetten komt er direct een man aanlopen. “Nee”, zegt hij. “Hier kun je echt niet camperen, het wordt -10 vannacht, dat is veel te koud in de tent. Voor 15 Boliviaanse mag je wel in de refugio hier slapen” Wij kijken hem lachend aan en geven aan dat het toch echt een fietsersding is om op de salar te camperen en met ongeloof loopt hij weg. We genieten van de meest schitterende zonsondergang op een onwereldse plek en wanneer het donker wordt komt hij nog eens aan. “Ok dan” zegt ie. “Kom alsjeblieft naar de refugio, gratis!” Wij beginnen te lachen en bedanken hem voor zijn aanbod. Maar wij slapen op de Salar. Ik trek mijn thermo ondergoed aan, donssokken, handschoenen en maak het af met mijn wollen muts. Zo kruip ik in mijn slaapzak. We hebben een heerlijke nacht in de tent. Uitgeslapen worden we wakker en ontdekken dat ongeveer alles bevroren is. Inclusief mijn babydoekjes. Dus geen opfrisbeurt deze ochtend! Om een beetje op te warmen drinken we binnen wat koffie en stappen op de fiets om de 100 kilometer richting het dorp Uyuni in te zetten. Een koude dag, wanneer we vertrekken is het precies 0 graden.
Wanneer we het eiland achter ons laten gaat de wereld aan emoties door ons heen. Wat een ervaring, wat een goud om weer mee te nemen. Er lopen tranen over mijn wangen. Wat besef ik mezelf daar terplekke wat een bevoorrecht mens ik ben om samen met Pim dit te beleven. DIT is precies waarom deze reis, waarom de fiets, waarom het afzien, waarom gescheurde mondhoeken en lippen helemaal niet erg zijn. Schitterend! Na 70 kilometer verlaten we de Salar en rijden nog 30 kilometer op asfalt (wat een contrast) naar Uyuni waar we in het donker aankomen. Het is een klein stoffig dorpje wat doet denken aan een woestijnstad uit een westernfilm. We vinden een hostel voor een prima prijs. Eten wat en duiken ons bed in. En KOUD dat het is…zo koud dat we graag onze slaapzakken erbij pakken. Verwarming is echt een unieke luxe in dit land. Wanneer we sochtends wakker worden zijn wederom de ramen aan de binnenkant bevroren. Overdag gaat de temperatuur naar zo’n 3 tot 4 graden maximaal. Al onze kleren aan dus. In Uyuni maken we onze fietsen en tassen helemaal zoutvrij. Schrijven een blog, regelen 60 dagen extra in ons paspoort bij de immigratie en maken ons klaar voor het vervolg van onze reis richting Potosi.
De ademhaling versneld door het gebrek aan zuurstof, je voelt je hart letterlijk in je borst kloppen, je benen zijn zwaar en Uyuni uit begint met een ongelooflijke klim naar 4200 hoogtemeters. Ik ben nog steeds niet fit en de koude vochtige hostelkamer in Uyuni heeft niet geholpen. Wat betekent dat ik af en toe mijn fiets omhoog moet duwen omdat mijn benen te slap zijn. Het geeft niet, om mij heen fiets ik en duw ik door een prachtig schilderij. Adembenemend. In de bergen ligt tegen de wand aan een dorpje. De bergen zijn het meest schitterende rood, bruin en groen wat ik ooit heb gezien. Na een afdaling komen we uit bij een natuurlijk thermaalbad. We mogen er gratis in en gratis camperen. Alleen gezien de tijd en de kou kiezen we ervoor om snel onze pot te koken om voor het donker onze tent in te duiken. En jongens wat word ik goed wakker, eindelijk mijn neus vrij en met sterke benen gaan we op pad. Zie je toch maar dat je eigen tentje en de frisse lucht het beste zijn voor de gezondheid! We hebben een heerlijke vervolgdag, wederom maken we vanuit 3600 hoogtemeters een klim naar 4100. Wanneer we op het hoogste punt komen en een heerlijke afdaling inzetten glijden er weer wat tranen van ontroering over mijn wangen. We zijn omringd door andesmassieven waarvan ik de kleuren niet kan omschrijven, voor ons een vallei uit een sprookjesboek. Een stromend riviertje, eeuwenoude bomen, vogeltjes die om ons heen vliegen, lemen huisjes en traditioneel geklede Boloviaanse vrouwen. Weer heeft Bolivia mij recht in mijn hart geraakt. In Pelca mogen we bij een bejaarde man achter in zijn schuur op stromatrasjes slapen. De volgende twee dagen maken we wederom heel wat hoogtemeters. De stijgingen rustig, met 5 kilometer per uur omhoog, de afdalingen in de remmen bij 50 kilometer per uur en zo komen we langzaam maar zeker aan in Potosi.
Potosi, de hoogste stad ter wereld! Op 4090 hoogtemeters gebouwd rond de berg Cerro Rico. Een herder ontdekte een zilverader en binnen no time trokken er mensen op af. Deze berg is verantwoordelijk voor 80 procent van het zilver in de wereld. In de hoogtijdagen een ontzettend rijke stad met 160.000 inwoners. De zware mijnarbeid kostte 7 van de 10 arbeiders het leven en men schat dat 9 miljoen arbeiders hier het leven hebben gelaten voor de zilverwinning. Nu de aders opgedroogd zijn wonen er nog zo’n 10.000 mensen in deze vervuilde stad en laten de nauwe straatjes en oude koloniale gebouwen de vroegere glorie nog zien. ‘s Avonds bruist het centrum met dansende mensen op de pleinen, vrouwen die hun waar verkopen op straat, toeterende auto’s met zwarte uitlaatgassen en overal muziek. Heerlijk.
Bolivia heeft mijn hart gestolen. “The poorest country in the world” noemen ze het, maar ohh wat een rijkdom bezit ze. De natuur is ongerept mooi. Magisch is het goede woord. Ongeschonden en je kijkt recht de oertijd in. De mensen zijn warm en zo kleurrijk. De vrouwen klein en rond, verweerde gezichten, stralende ogen, vlechten tot op de enkels met pompons erin en gestoken in allerlei kleuren jurken. Adembenemend. Na een welverdiende rustdag gaan we op pad richting Sucre, ik kan niet wachten…
p.s. We hopen dat jullie nu allemaal de blog ontvangen! Er was een klein technisch mail probleempje met de laatste twee blogs waarvan we nu hopen dat dit verholpen is. Check ook je spam box. Om de blogs alsnog te lezen kun je gewoon naar onze website gaan daar staan ze op je te wachten. Mocht je nog steeds de email niet hebben ontvangen en je wel ingeschreven hebben voor de nieuwsbrief stuur dan een berichtje naar therollingdutch@hotmail.com! We houden je namelijk erg graag op de hoogte!
Leave a Reply