Vamos!

Het is officieel, echt, ik doe het niet. Pim droomt ervan na deze reis ooit genoeg gespaard te hebben voor een zeilboot. Met deze boot ziet hij voor zich om samen de wereld over te varen. Mij niet gezien. Vandaag stapten we op de boot richting Villa o’Higgins. Een tochtje van twee uurtjes over een gletsjer meer. Ik zag het helemaal voor me. Lekker lunchen, schitterende uitzichten kortom genieten. En het was hel. Ik ben niet gemaakt voor het water. Alpine klimmen, abseilen van de grootste hoogtes, eindeloos fietsen allemaal ok. Water is niet ok. We stapten op de dinky toy boot en daar begon het al. Bij het wegvaren vroeg de kapitein of we toch even onze reddingsvesten aan wilde doen. We zaten in de kajuit! Vervolgens moest het gewicht nog iets beter verdeeld worden, dus iedereen naar achteren er komen wat golven. Wat golven? Golven van twee/drie meter. Het bootje werd van rechts naar links geslingerd en kwam met de boeg los om vervolgens weer hard neer te klappen. Ik begon al te denken wat ik zou moeten redden mocht het misgaan. ” Helemaal niets, alleen jezelf” zei Pim. De kapitein en zijn zoon keken nog rustig. Een lichte geruststelling. Toch ging ik waarschijnlijk zo groen kijken dat zoonlief lekker bij me kwam zitten. ” Todos bien?” vroeg hij. “Si” piepte ik. Hij geloofde het niet en bleef suffe vragen stellen. Waarschijnlijk om mij af te leiden maar ik had al genoeg met mezelf te doen. Na drie en een half uur kwamen we aan. Ik groen en Pim met een bult op zijn hoofd. Bij het naar buiten lopen werd de boot weer even gelanceerd en Pim ook. Goed we zijn er. In Villa o’Higgins de start van de Carretera Austral. VAMOS!

Een paar dagen eerder nog genieten we in El Chalten. We genieten van de fantastische medereizigers in Casa de Cyclistas en krijgen legio tips over fantastische plekken om wild te camperen en digitale kaarten. We wisselen avonturen uit en met biertjes zijn dat de mooie avonden. En dan Fitz Roy. Af en toe verschijnt ze tussen de wolken en vraagt erom beklommen te worden. Een schitterende hike door sprookjesachtige natuur.

 Op een rustdag voor mij gaat Pim ” even een uurtje lopen” zegt ie. Nou weet ik dat hij zich kan verliezen in prachtige omgevingen maar wanneer hij zeven uur later nog niet terug is en het inmiddels al twee uur stormt en giet word ik als goed verloofde toch ongerust. In mijn hoofd: “Legerervaring, alpinist, sterk karakter, is vast ok”. Seconde twee: ” Geen eten, extreme omstandigheden, er alleen op uit”. Seconde drie: ” Heeft wel erger meegemaakt, komt vast met een grijns terug”. Seconde vier: ” Ik kan hem niet bellen en weet niet waar ik moet beginnen met zoeken”. Seconde vijf: ” Zou ik bij instanties gaan informeren of er iets is gebeurd?”. Seconde zes: “Vertrokken zonder iets van legitimatie, weten niet wie hij is en als er iets is waar ze mij moeten zoeken”. Dit gaat zo een tijdje door in mijn hoofd en ik overleg het met wat medereizigers. Uiteindelijk besluit ik mijn ouders te vragen hem te proberen te bereiken. Zijn telefoon gaat over en niemand neemt op. Een half uurtje later staat hij met de grootste grijns voor mijn neus. ” Was even de route voor verkennen, mooi was het, ben alleen een beetje nat en hongerig”. Zucht….

19 januari vertrekken we op weg naar Villa o’Higgins waar de Carretera Austral gaat beginnen. Een groot verlangen van ons beiden. In de top vijf van waar we het meest naar uit kijken. De rit ernaar toe is al zo adembenemend. In plaats van eindeloze pampa’s fietsen we continu door een kunstwerk van de natuur. Over een verschrikkelijke gravelweg met verschrikkelijke wind tegen. En wij kunnen alleen maar lachen. Met een enorme zandbek als gevolg van het stofhappen! We doen uren over 37 kilometer. Zoveel moois om bij stil te staan, te fotograferen en in je op te nemen. Watervallen, bergen met de meest indrukwekkende kleurschakeringen. Bomen begroeid met mos wat het een licht mysterieuze uitstraling geeft en fluitende vogels. We zijn nog net op tijd voor het bootje over Lago Desierto. Een boottochtje van een uur over kalm water waar we getrakteerd worden op schitterende vergezichten en gletsjers in een gouden zonlicht. Na het uitstempelen uit Argentinië zetten we ons tentje aan het meer op. Opeens rent Pim in zijn zwembroek voorbij en roept in het voorbij gaan ” Dit is niet goed voor mijn hart” en neemt tot mijn verbazing een duik in het ijsmeer! Drie seconden later komt hij gillend terug en trekt snel zijn droge kleren aan. ” Zo, ik ben helemaal opgefrist”. We koken ons potje en hebben zelfs nog een beetje wijn. We gaan naar bed in de wetenschap morgen één van de zwaarste dagen tegemoet te gaan.

Zoals zoveel mooie dingen in het leven, moeten we hard werken om de Carretera op te komen. Er is ons al veel gezegd, teveel dat we vaak zullen vloeken de komende uren. Voor ons ligt een bergpad van zes kilometer waar je niet kunt fietsen. En wij…wij zijn zes kilometer waar we zes uur over doen aan het lachen en geinen met elkaar. Aan het einde maken we een filmpje en hoor ik mezelf tot mijn eigen verbazing zeggen: “Schitterend afzien, was dit”. Het begint met een steile klim door een geultje van een kilometer lang. Lopend met je fiets vooruit duwend. Je fiets optillend, bagage eraf (past niet door het geultje), fiets omhoog en drie keer op en neer om de bagage weer op te halen. Twintig meter lopen, fiets over boomstronk heen tillen en ja hoor, de bagage er weer af en drie keer op en neer. De eerste rivier doorwading. Bergschoenen uit, crocks en teva’s aan en aan de overkant weer de schoenen omwisselen. Rivier doorwading drie..”fuck it” en met je bergschoenen er doorheen en verder met zompende schoenen. Tot je knieën in de modder en daar je fiets doorheen duwen van 50 kg. Na drie en een halve kilometer weten dat je de boot niet meer gaat halen. Met stokjes tussendoor je fiets ontdoen van de modder omdat de wielen niet meer draaien. na ongeveer vier en een halve kilometer met trillende armen mijn fiets niet meer opgetild krijgen op een steile helling over een uitstekende steen (het is de 50e keer). En dan Pim: “Lieverd, we zijn één team. En één voor één duwen en tillen we de fietsen samen. En zo ploeteren we samen door. Een bijzonder moment toen ik tot mijn ellebogen in de modder moest duiken om mijn verloren crock terug te vinden. In totaal in deze uren vloekt Pim maar één keer en heb ik één moment dat ik het echt even niet meer zie zitten. We maken onze fietsen samen schoon in een rivier en rijden de laatste 16 kilometer over gravel naar de Chileense grens. We hebben de grootste lol met de Carabineries, vinden een camping en krijgen twee koude biertjes. “Wat een schitterend zware dag” Zegt Pim.

De volgende dag besluiten we niet voor de boot te gaan maar onze spullen op orde te brengen. Pim haalt één voor één onze fietsen uit elkaar en maakt de draaiende onderdelen schoon. Onze remblokken voor de helft versleten door de modder en de steentjes. Ik doe de modder was en maak onze tassen schoon. Mijn lijf is zo moe dat “even liggen” drie uur later wakker worden betekent. We kopen wat eieren en vers gemaakt brood bij de boerin. En ‘s avonds staat alles weer te glimmen. En terwijl ik dit zo schrijf zitten we bepakt bij het steigertje te wachten op de boot die ons naar Villa o’Higgins zal brengen. Het kriebelt in onze buiken omdat we niet kunnen wachten. De Carretera Austral, 1200+ km door de meest schitterende natuur. Wanneer onze volgende blog komt…geen idee! Wat we wel weten is dat het vast het wachten waard is! VAMOS!