De grensovergang in Mexicali duik ik in via de motor rijstrook. Ik krijg meteen commentaar. Ik ben immers geen motor maar een fietser! Ik vraag de douanebeambte hoe ik met mijn fiets over die trap van de loopbrug heen moet komen. Mij maakt het niet uit, zeg me maar waar ik heen moet. Ik word naar binnen begeleid en 20 minuten later sta ik met mijn i94 visum weer buiten. Goed voor 3 maanden trapplezier. Mijn fiets is inmiddels door de scanner heen gehaald. Welcome to the States sir! En voor ik het weet fiets ik net na de grens door de Mac drive. Door alle spanning ben ik me volledig vergeten uit te stempelen uit Mexico. Ach een zorg voor later. Ik peddel nog 30 kilometer door voor ik traditiegetrouw mijn eerste lokale biertje opentrek. Mijn eerste indruk na 18 maanden Latijns Amerika is; ‘wat is het hier duur’! Het is een compleet andere wereld dan waar ik de afgelopen anderhalf jaar in gefietst heb. Een volledig luxe Westerse wereld. Na 7 motels af gefietst te hebben en mijn beste afdingtactieken in te hebben gezet, besluit ik het om half 8 ’s avonds op te geven voor 40 dollar. Een hotel voor 12 dollar vinden, zoals in Mexico heel gebruikelijk was, kan ik hier wel vergeten.
De eerste dagen in de Verenigde Staten laten me fietsen tot 72 meter onder zeeniveau door de Algodones Dunes. Een asfalt weg met aan weerszijden zandduinen. Zand, zand en nog meer zand zo ver je kan kijken. Boven mij in de lucht scheren diverse f35 straaljagers over. Ik kom aan in Cibola, een klein gehucht na de zandduinen aan de Colorado rivier en word door Jeff binnengehaald. ‘Kom onmiddellijk binnen in mijn trailer. Dit is zelfmoord wat jij aan het doen bent’. Buiten is de tempratuur opgelopen tot 128 graden Fahrenheit (53 graden celcius). Gemeten in de zon, dat wel, maar schaduw is er niet. Mij maak je niet meer gek, maar het aanbod om ‘s avonds een biertje bij de buren te drinken en de volgende dag met een bootje de Colorado rivier af te varen sla ik niet af.
Helaas maak ik er niet veel van mee. Zodra ik in de airco van zijn trailer kom en een bed zie slaap ik non-stop 18 uur achter elkaar. Dat biertje bij de buren hou ik tegoed! Jeff is een ware kunstenaar die niet veel buiten komt. Hij houdt zijn gebeurtenissen bij in een dagboek in de vorm van een zelf gepubliceerde krant. Ik ben erg onder de indruk van zijn tekenkunsten. Na 2 dagen is het tijd om verder te gaan. De wekker staat vroeg. Ik hoop de meeste kilometers te kunnen maken nog voordat de zon op komt. Maar zelfs in het donker is het nog steeds erg warm buiten. Terwijl Jeff nog in bed ligt bedank ik hem en stap ik op de fiets.
Langzaam maar zeker fiets ik weer omhoog en fiets ik de staat Arizona in. In Aguila, een klein plaatje midden in de Arozona woestijn, zouden mijn nieuwe sluitingen van mijn fietstassen aan moeten komen. Deze hadden het in Baja Californië onder de hitte begeven en braken in een ochtend allemaal af. Ortlieb was direct bereid om nieuwe toe te sturen. Ik verblijf bij Phyllis en Randy, twee vliegfanaten met hun eigen vliegtuigen aan huis. Even ergens naartoe hier midden in de woestijn gaat het snelste met het vliegtuig, aldus hen. Blijkbaar kun je hier met een vliegbrevet overal zomaar opstijgen en landen. Er komt geen toren of niks aan te pas. Vanuit hun huis stappen ze hun vliegtuig in en taxiën zo naar de naast gelegen landingsbaan. Het pakketje met mijn nieuwe sluitingen laat een paar dagen op zich wachten. Met de jeep van het stel, tour ik wat rond in de omliggende woestijn en bergen. Uiteindelijk kan ik met de naaimachine en hulp van de buurvrouw, met nieuwe sluitingen wel doorvoed en uitgerust weer op pad.
Op richting Flagstaff. De weg gaat langzaam steeds verder omhoog. Al gauw maak ik voor het eerst een Monsoon mee. Een immense storm die uit het niks komt op zetten. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Maar in de maanden Juli en Augustus ontstaan er in Arizona gigantische onweersbuien met rukwinden en extreme neerslag in een korte tijd. Er valt een immense hoeveelheid water uit de lucht en de regen komt zo hard naar beneden dat het aanvoelt als hagel. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Vanaf 12.00 uur ‘s middags tot 17.00 uur is het meestal noodweer. De kilometers probeer ik te maken in de ochtenden en ‘s middags fiets ik in mijn regenkleding van schuilplaats naar schuilplaats. ‘s Avonds is het erg opletten waar ik mijn tent opzet. Zelfs al regent het niet op de plek waar ik mijn tent opzet, dan nog kan er een modderstroom ontstaan die een hele afstand aflegt naar een lager gelegen gebied.
Ik probeer altijd een wildkampeerplekje te zoeken uit het zicht. Kampeerplaatsen zijn er in overvloed maar kosten meer dan ik ervoor uit wil geven. Maar nu met deze extreme regen ontstaan er op verschillende plaatsen modderstromen. Ik krijg op mijn gsm zelfs sms- berichten binnen met waarschuwingen over actieve modderstromen in de buurt. Het is erg opletten geblazen met een kampeerplek uitzoeken.
Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk nationale parken aan elkaar te koppelen voordat ik de Great Divide Trail op ga pakken in Colorado. En het gevolg daarvan is dat ik meer naar het Westen en het Oosten fiets als naar het Noorden. Maar ik wilde er niks van missen. Via Slide Rock State Park fiets ik door oude mijnsteden omhoog naar Flagstaff. In Flagstaff kan ik helaas op zoek naar een Apple repair centrum, om wederom mijn Macbook te laten repareren. Na een dag oponthoud in de lokale bar, waar mijn eten en bier betaald wordt door de man naast me aan de bar, bereik ik een dag later de Zuid Rim van de Grand Canyon. Ik koop hier meteen mijn America Beautiful Annual Pass. Deze geeft een jaar lang onbeperkt toegang tot alle Nationale parken. Je betaald al gauw 35 dollar entree per park, dus dat heb ik er zo uit. Ondanks dat het een erg toeristische plaats is, blijft het erg imposant. Wat een immense grote kloof van 1600 meter diep met onderin de Colorado rivier. En als ik het goed heb gelezen, 16 km breed en 450 km lang. Ik fiets hem via de Oost kant helemaal rond om aan de Noord kant het Nationale park Zion in te fietsen. Wauw wat een route! Van het ene Nationale park fiets ik het andere in. Via the Western Express fiets ik door, Glen Canyon, Grandstaircase –Escalante, Bryce, Capitol Reef, Canyonland en na Arches National park fiets ik een paar dagen later Colorado binnen. The Rocky Mountains. Hier zal ik de route van de Great Divide mountainbike trail oppakken. Een route die verder noordwaarts gaat en bijna volledig onverhard door de natuur van Wyoming en Montana, richting de grens van Canada gaat.
De eerste maand van de drie maanden Verenigde Staten zit er al weer bijna op. De kilometers vliegen voorbij. De Amerikanen zijn heel divers maar ik ontmoet echt alleen maar aardige mensen. Iedere dag maak ik wederom weer bijzondere dingen mee en beland ik van de ene barbecue op het andere feestje. Soms lijkt het heel onwerkelijk in wat voor situaties ik terecht kom. Maar het gebeurt echt. Cycling the American dream!
Leave a Reply