Mijn laatste avond in Mexico breng ik door in een motel. Met een biertje in de hand zit ik met mijn, zeg maar gerust vieze fietskleren, op bed. Mijn shirt is stijf en wit uitgeslagen van het opgedroogde zweet en alles zit vol met zand. Met mijn hoofdlampje en fietsverlichting aan, kom ik in het pikkedonker na een paar dagen weer aan in de bewoonde wereld. Voor het eerst in weken had ik vandaag een sterke wind in de rug en knalde ik er 160 km door. De afgelopen weken heb ik de woestijn in Baja Californië doorkruist. En dat het volgens velen niet de beste tijd van het jaar is in de zomer, ben ik zelf ook achter gekomen. Wat een desolaat bloedheet landschap met temperaturen tegen de 50 graden en niet tot nauwelijks schaduw. Morgen ga ik de grens over naar de Verenigde Staten. En ondanks dat het gewoon een grensovergang is naar het volgende land, is het voor mij een mijlpaal waar ik al weken onbewust naar uitgekeken heb. Na 18 maanden in Latijns Amerika, begin ik nu voor mijn gevoel iets compleet nieuws. Ik kan niet wachten tot ik volgende week mijn tent op zet aan de rand van de Grand Canyon.
Ik ga Latijns Amerika zeker missen. Ook Mexico was weer een geweldig land om door te reizen. En ik ben ervan overtuigd dat er geen betere manier van reizen is als op de fiets. Het is niet overal even veilig geweest. Maar ik geloof erin, hoe kwetsbaarder je bent, hoe meer gastvrijer en behulpzaam de mensen worden. Je maakt zo makkelijk contact. Tientallen keren heb ik moeten poseren voor een foto. Bijna dagelijks worden er al fietsend flesjes drinken toegestopt. Een blikje bier tijdens het berg op fietsen. En hoewel het niet een heel goed idee is in de hitte, sla ik een koud blikje bier nooit af. Iedereen opent hier zijn huis om je een veilige plaats te bieden voor de nacht. Er is hier in Mexico zelfs een groep fiets liefhebbers actief sinds de moord op de 2 fietsers in het zuiden van Mexico , die middels een actieve whats app groep bijhouden waar er internationale fietsers onderweg zijn en bieden hun een slaapplaats aan wanneer je in de buurt ben. Ik ben onder de indruk van de gastvrijheid die ik hier heb mogen ervaren.
Toch zijn het een aantal pittige maanden geweest. Ik ben een aantal keer goed ziek geweest en een bezoek aan het ziekenhuis was helaas noodzakelijk. Met koorts in een tentje verblijven als het buiten 40 graden plus is raad ik niemand aan. Helaas koste het me heel wat moeite om richting een ziekenhuis te komen op het moment van ziek zijn. Ik was blij met mijn uitgebreide antibiotica voorraad die ik mee sleep. De omgeving was schitterend maar erg uitdagend om in te fietsen. De temperatuur is vaak zo hoog dat het al je energie op vreet. Slapen deed ik vaak meer als 12 uur zodra ik een hotel met airco kon vinden. ‘ s Nachts zakt de temperatuur hier vaak niet onder de 35 graden wat van je tent een zweethok maakt, aangezien je hem dicht moet houden voor alles wat ‘s nachts actief wordt in de woestijn. Oververhitte nachten in mijn tent. Het voelde als kijken naar de zandloper in de sauna tot wanneer je eruit mag. Zodra de zon onder gaat wemelt het hier werkelijk van de tarantula’s en de schorpioenen. Ik hield dus lekker die rits van de tent dicht. Mijn 1e ontmoeting met een ratelslang zal ik ook nooit meer vergeten. Ik kende het ratelende geluid van de slang van Discovery Channel als de laatste waarschuwing van de slang. Met een afstand van 2 à 3 meter voor mijn voorwiel wist ik niet hoe snel ik achteruit moest proberen te komen met de fiets tussen mijn benen. De afstanden tussen bepaalde dorpen hier in de woestijn maakte het dat ik vele liters water mee sleepte en soms zelfs nog een beetje angst had of dat ik niet zonder zou komen zitten. Maar oh wat is het ontzettend mooi geweest! In de zinderende hitte midden in de woestijn stuitte ik soms op wel heel bijzondere personen. Zoals Coco die midden in de woestijn woont in een houten huisje met een trailer en in de wijde omtrek geen teken van andere bewoning. Slechts een onverharde weg langs zijn huisje af. Met aan weerszijde helemaal niets. Hij werd 34 jaar geleden verliefd op de plek. Verloor met een ongeluk beiden benen en woont al jaren met helemaal niks alleen midden in de woestijn. Al blijkt aan de inboedel van zijn huisje dat hij populair is geweest onder de dames. De nacht in zijn trailer zal ik niet snel vergeten. Wat een bijzonder mens. Het is een mooie tijd geweest en Ik begrijp nu waarom er zoveel positieve verhalen zijn over fietsen in Mexico.
Leave a Reply