In San Cristobal word ik tegemoet gefietst door Edû waar ik uitgenodigd ben om te verblijven. Het is hier heerlijk fris in de bergen en het is weer eens lekker om een lange broek en een vest aan te hebben. Vanuit San Cristobal zal ik weer een stuk moeten afdalen en de westkust volgen om vervolgens de bergen van centraal Mexico in te kunnen duiken. Met het verlaten van de deelstaat Chiapas fiets ik een paar dagen later de staat Oaxaca binnen. De wegen meanderen enorm en langzaam maar zeker fiets ik omhoog de bergen in. De kilometers vorderen, maar wanneer ik s ‘avond op de kaart kijk, lijkt het er op dat ik nog steeds op de zelfde plek ben. Gevoel’s matig kom ik niet vooruit. Het landschap om mij heen veranderd. De groene jungle is verdwenen en alles is veel droger geworden. De bomen worden schaarser en maken plaats voor cactussen. Oaxaca staat ook wel bekend om zijn Mescal stokers. Mescal is een drank die net als Tequila van een vetplant wordt gemaakt. Lokale families stoken het traditiegetrouw hier in de achtertuin. Je kunt hier je plastic fles laten vullen met mescal. Vaak voor nog minder als wat een fles water kost hier. En het is heel goed te drinken. Helaas moet ik meer berg op als berg af en moet ik het vaak aan mij voorbij laten gaan. Het toerisme heb ik voor mijn gevoel ver achter mij gelaten. De dorpen zien er heel oud uit en zijn veelal zelfs verwoest. Door de aardbeving van afgelopen September heb ik me laten vertellen. Het is rustig op de wegen, net als in de dorpjes waar ik door heen fiets. Iedereen is nieuwsgierig naar wat ik kom doen op mijn fiets en ze willen allemaal even een praatje maken. In Chiapas was dat wel anders. Niemand wilde daar gefotografeerd worden, hier gelukkig wel. Hier alvast wat foto’s. Binnenkort meer!
Leave a Reply