This is a place of wonders” aldus David Attenborough, en als hij het zegt…
Vanuit de kust voert de weg ons weer het binnenland van Ecuador in. De thermometer raakt de 42 graden, de heuvels veranderen in bergen en één eindeloze weg voor ons. We richten ons op Quito. De hoofdstad van Ecuador vanuit waar wij weer een groot verlangen mogen vervullen. En dat verlangen geeft goede brandstof voor de benen. “Elke omwenteling is er één dichterbij El” houd ik mezelf regelmatig voor. Vlak voor we een dorpje bereiken komen we nog een grote jongen tegen, een erg grote jongen. Zo groot dat ik zeker weten deze nacht nergens mijn tentje op wil zetten!
En het blijft bijzonder..moet je jezelf eens voorstellen. Jij hebt een kioskje in een gehucht in Ecuador. Je bent je muren aan het schilderen en daar komen twee zeiknatte, stinkende fietsers aan. Eén daarvan is de grootste man die je ooit gezien hebt, met een ruige baard (De eerste Zuid-Amerikaan met überhaupt gezichtsbeharing moeten wij nog ontmoeten). De blonde fietsster wijst naar je garage en vraagt of ze daarbinnen mogen slapen deze nacht omdat ze begrepen heeft dat het niet veilig is om langs de weg te kamperen. Wat zou jij doen? Eerlijk?
Wat de dame van de kiosk deed is onvoorstelbaar. Ze nodigde ons met warmte uit. Ze reed haar auto naar buiten zodat wij daar veilig konden slapen. Ze opende letterlijk de deur naar haar huis zodat wij van het toilet gebruik konden maken en de douche als we dat wilden. En in de ochtend bracht ze ons koffie met tosti’s. Over liefde en vertrouwen gesproken.
In Quevedo vieren we mijn verjaardag met taart en kaarsjes, ballonnen aan mijn fiets, een Subway broodje en nagellak! Om uit te komen in Quito. En in warmte ontvangen te worden door Pieter. Pieter die samen met zijn prachtige vrouw Vicky in Ecuador woont. Hij geeft les aan de universiteit in Quito terwijl Vicky nu in Nederland de laatste hand aan haar thesis legt. We zijn uitgenodigd om in hun huis te verblijven. In de zeikende regen fietsen we naar Pieter. Daar wacht een warme douche en een glas rode wijn op ons. “Oohhh ja” zegt hij achteloos, “ik heb ook nog wat Nederlandse kaas”. Terwijl Pieter de borrel inschenkt ontferm ik mezelf over de kaas. Een moment waar wij al maanden van dromen. “Zorgvuldig El, neem je tijd”. Ik pak een plankje en een mes. Het blok kaas is nog zorgvuldig ingepakt. En met het loshalen van het omhulsel loopt bij de geur van deze echte Nederlandse oude kaas mijn mond vol kwijl. “Hoeveel wil je dat ik snijd”? Vraag ik hoopvol aan Pieter. “Ooohh zoveel je wil” is het goede antwoord! Ik kan mezelf nog net beheersen om een stukje over te laten. Het eerste hapje..de zoutkristallen op mijn tong en even is het alsof we nooit zijn weg geweest. Met een heerlijke maaltijd genieten we van elkaars gezelschap. Ontdekken we de volgende dag met Pieter het historisch centrum van Quito en boeken we onze vlucht.
Drie dagen later landen we op een werkelijk magische plek op aarde. “The Islands born of fire” De eilanden die Charles Darwin in 1835 aan zijn diepgewortelde geloof in God deden twijfelen. De eilanden 1000 kilometer uit de kust van Ecuador. Bijzonder omdat ze ontstaan zijn uit vulkaanuitbarstingen onder de zee en dus nog nooit in contact zijn geweest met het vaste land. Bijzonder omdat de dieren daar op onwerkelijke wijze via de lucht en zee (soms dagen drijvend op houtstronken) terecht zijn gekomen. Bijzonder omdat de dieren zich op een heel unieke wijze hebben geëvolueerd. Vogels die hebben leren diepzeeduiken. Leguanen die naast volwaardig duikers en zwemmers in staat zijn in hun leven hun skelet te laten krimpen om aan de veranderende voedselvoorraad te voldoen. Reuze landschildpadden die wel 150 jaar oud worden en daar in het wild rondlopen. En de afwezigheid van roofdieren die maakt dat ze totaal geen angst kennen ook niet voor het gevaarlijkste dier op aarde..de mens! We zijn geland op de Galapagos Eilanden.
Hoewel voor veel mensen afschrikwekkend duur, hoeft het zo niet te zijn. We komen natuurlijk niet om het vliegticket en het entreegeld voor de eilanden heen. En in tegensteling tot de meerderheid die een schrikbarend dure cruise boekt, doen wij alles op eigen houtje. We wandelen uren over de drie eilanden, nemen de lokale boten om tussen de eilanden te hoppen, klauteren over de vulkaanrotsen waarbij we moeten op passen niet op de leguanen te gaan staan. Huren voor 3 dollar een snorkel set en zwemmen met tropische vissen, zeeleeuwen, zeeschildpadden en enorme mantaroggen. Delen een bankje met een zeeleeuw die daar rustig ligt op te warmen en te genieten van de zon. Koken zelf of eten in een lokaal restaurantje. Oohhh jongens, wat een magische plek! Kijk zelf maar….
Na tien dagen zijn we weer herenigd met Pieter en onze fietsen in Quito. We maken er een laatste feestje van met elkaar. De volgende ochtend maken wij ons klaar voor onze reis naar Colombia. Nog 250 kilometer tot de grens…nieuwe avonturen wachten! Ecuador heeft nog één laatste cadeau in petto voor ons. Mitad del mundo, oftewel de evenaar! De middellijn van de aarde bereiken we na bijna een jaar fietsen met zo’n 10.000 kilometer op onze fietstellers. Op naar Colombia, het laatste land in het Zuid-Amerikaanse continent!
Leave a Reply